Η ανεμώνη και το ποτάμι

Δημιουργός: renouli

Καλημέρα, ποιητές μου!Πώς είναι η πολύτιμος υγεία σας; Πάαααντα καλά!

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Κυλούσε το ποτάμι αστραφτερό, ορμητικό,
έλαμπε και καμάρωνε στον ήλιο,
πλάι στις ώρες που περνούν στη γη ετούτη,
πλάστηκαν φώτα και νερά να σαγηνεύουν.
Κυλούσε το ποτάμι κι έλεγε:
είμαι περήφανο, έχω δύναμη,
κυλώ ασταμάτητα,
μη μείνεις πλάι μου, μη με θελήσεις,
κυλώ ασταμάτητα.

Η ανεμώνη τέντωσε τα κόκκινα πέταλα
κι ο φίλος αγέρας τη βοηθάει,
η λουλουδένια τέντωσε τα όμορφα πέταλα.

Περνούσε το ποτάμι αφρισμένο, ακούραστο,
έστριβε κι έφευγε απ' την κοίτη,
μέσα στις ρίζες που κρατούν το χώμα ετούτο,
ζούνε πηγές και κύματα να αναγεννούν.
Περνούσε το ποτάμι κι έλεγε:
είμαι αξεπέραστο, είμαι γρήγορο,
περνώ ασταμάτητα,
μη βγεις στο δρόμο μου, μη μπεις ανάμεσα,
περνώ ασταμάτητα.

Η ανεμώνη έγειρε τον ντελικάτο μίσχο,
κι ο φίλος αγέρας τη βοηθάει,
η μυρωδάτη έγειρε από έρωτα τον μίσχο.

Έφυγε πέρα το ποτάμι βιαστικό, με βουητό,
είχε το σώμα του τα χρώματα της δύσης
και πέταλα κατακόκκινα να πλέουν σκορπισμένα.
Ο φίλος αγέρας έκανε τραγούδι αυτό το πέρασμα,
που λέει για έρωτα που πόνεσε πολύ,
ένα ποτάμι, κάποτε, με γέλασε κι εμένα.

Δημοσίευση στο stixoi.info: 22-02-2006