Αγαπημένη μου στιχοοικογένεια

<head ><meta HTTP-EQUIV=Content-Type CONTENT="text/html; charset=utf-8"><html><head><meta HTTP-EQUIV="Content-Type" CONTENT="text/html; charset=utf-8"><title>Αγαπημένη μου στιχοοικογένεια</title></head><table width=100%><td width=100% valign=top><p><b>Αγαπημένη μου στιχοοικογένεια</b><p>Δημιουργός: Vicky mouse, <i>Βίκυ Γκούμα(Gouma Vasiliki) </i><p><i> Ελπίζω να μπείτε στον κόπο να το διαβάσετε</i><p>Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info<p>Αγαπημένη μου στιχοοικογένεια<br />
Τώρα που διανύουμε περίοδο ειρήνης<br />
ήθελα να σας γράψω μερικές σκέψεις μου.<br />
Η ποίηση είναι κάτι που ενώνει τον κόσμο<br />
και όχι κάτι που δημιουργεί ρήγματα, ανέκαθεν.<br />
Κι εμείς παρ’ όλα τα ευτράπελα που συμβαίνουν <br />
κατά καιρούς  είμαστε τελικά μια οικογένεια<br />
που ενωνόμαστε με δεσμούς αίματος.<br />
Του αίματος που καταθέτουμε κάθε μέρα στις λέξεις μας <br />
και τις εκθέτουμε στα μάτια των άλλων.<br />
Κάποιοι από εμάς δεν γνωρίζει κανένας στο περιβάλλον τους<br />
όχι μόνο τι γράφουν αλλά ούτε καν ότι γράφουν κάτι.<br />
Κάτι που γνωρίζουμε όλοι εμείς που βρισκόμαστε εδώ.<br />
Αυτό σημαίνει πως γνωρίζουμε τον εσωτερικό κόσμο,<br />
τις σκέψεις και τα αισθήματα ο ένας του άλλου<br />
πολλές φορές καλλίτερα από αυτούς που βρίσκονται δίπλα μας<br />
κι ας μην έχουμε συναντηθεί ποτέ.<br />
Δεν είμαστε εδώ γιατί σκοπεύουμε σε κάποιο βραβείο<br />
ή για να αναδειχτούμε… <br />
Ούτε γιατί θεωρούμε τους εαυτούς ποιητές…<br />
(Αν και θα ήθελα να δείτε λίγο αυτό πριν βιαστείτε να πείτε τι είναι <br />
ποίηση  και τι τέχνη<br />
  http://www.youtube.com/watch?v=OjuaDyOSbQk&feature=share&list=UU-mhoHlQN0zLZUdt0oTZUMw   )<br />
Είμαστε εδώ λοιπόν γιατί θέλουμε να εκφράσουμε<br />
τον θυμό… την θλίψη… την χαρά… τα όνειρα… τον έρωτα μας…. <br />
και ότι γενικά δεν μπορούμε να πούμε αλλά θέλουμε τόσο κάπου να <br />
τα τσιρίξουμε…<br />
Κι εδώ υπάρχουν πάντα αυτιά να μας ακούσουν…<br />
Δεν γράφουμε για τους άλλους αλλά για εμάς… <br />
γιατί αισθανόμαστε την ανάγκη να βγάλουμε κάπου όλα όσα δεν χωράνε μέσα μας.<br />
Το γεγονός ότι τα δημοσιεύουμε δεν σημαίνει ότι το κάνουμε για <br />
αναγνώριση αλλά από ανάγκη για επικοινωνία.<br />
Από ανάγκη να ξέρουμε… να μάθουμε πως κάπου κάποιος μας <br />
καταλαβαίνει.<br />
Το ότι συμβαίνουν παρεξηγήσεις είναι η μεγαλύτερη απόδειξη της <br />
ευαισθησίας όλων μας… <br />
Φυσικά και πληγωνόμαστε όταν οι άλλοι μας αγνοούν,<br />
μας  επικρίνουν ή μας χλευάζουν γιατί όλα αυτά που γράφουμε<br />
δεν είναι απλά μια εικόνα… αλλά είμαστε εμείς στην πιο ευάλωτη <br />
μορφή μας.<br />
Αν δεν ήμασταν τόσο ευαίσθητοι δεν θα γράφαμε… <br />
θα ήμασταν σαν τους άλλους.<br />
Αυτούς που τρέχοντας να προλάβουν τις δουλείες τους χάνουν το <br />
ηλιοβασίλεμα…<br />
Αυτούς που ποτέ δεν παρατήρησαν τα σχήματα που παίρνουν τα <br />
σύννεφα…<br />
Που ποτέ δεν φωτογράφησαν τα ίχνη που αφήνουν τα αεροπλάνα.<br />
Που δεν έκλαψαν στην θέα ενός πατημένου από αμάξι γατιού.<br />
Δεν γύρισαν ποτέ πίσω για να δώσουν κάτι σ’ ένα ζητιάνο.<br />
Και δεν κάνανε ποτέ αυτό που έγραψε ο Χάρης χθες…<br />
Γιατί όπως μου είπε κάποιος ποίηση δεν είναι να γραφούμε ποιητικά αλλά να ζούμε ποιητικά.<br />
Όλο αυτό δείχνει πως παρατηρούμε τα πάντα… την κάθε λεπτομέρεια.<br />
Αφουγκραζόμαστε κάθε ανάσα… κάθε χτύπο καρδιάς.<br />
Τίποτα δεν περνάει απαρατήρητο από την οξυμένη αντίληψη μας.<br />
Εκφράζουμε όμως ο καθένας τις αγωνίες του με τον δικό του <br />
μοναδικό τρόπο.<br />
Άλλοι με ρομαντισμό… άλλοι με κυνισμό… άλλοι σατιρικά… άλλοι με <br />
μουσικότητα άλλοι-οι πιο κλειστοί- με γρίφους…<br />
Όμως ουσιαστικά όλοι λίγο πολύ τα ίδια λέμε με άλλα λόγια.<br />
Γιατί όλοι ζούμε στο ίδιο  κόσμο με τα ίδια προβλήματα.<br />
Όλοι έχουμε τον ίδιο παρονομαστή.  Την ποίηση. <br />
Αντί λοιπόν να ανοίγουμε τρύπες που τελικά πέφτουμε εμείς οι ίδιοι <br />
μέσα γιατί δεν προσπαθούμε να κάνουμε μαζί θαύματα;<br />
Η ισχύς πάντα είναι εν τη ενώσει… και η Ελλάδα μας όσες φορές ήταν <br />
ενωμένη θαύματα δεν έκανε;<br />
Πριν λίγες μέρες που ήμασταν με την Φωτεινή σε μια υπέροχη βραδιά <br />
ποίησης αναρωτηθήκαμε γιατί ποτέ εμείς δεν έχουμε κάνει κάτι <br />
τέτοιο σαν ομάδα;<br />
Αυτό θα μπορούσε να καθιερωθεί σαν γιορτή ποίησης … <br />
Να βρισκόμαστε τουλάχιστον μια φορά τον χρόνο όσοι μπορούμε <br />
να διαβάζουμε ποιήματα μας με το φως των κεριών και απαλή <br />
μουσική… ή όποιοι θέλουν να μας βάζουν να ακούμε μελοποιημένα <br />
κομμάτια τους.<br />
Σε μια άλλη υπέροχη πραγματικά ομάδα που ανήκω ήδη (https://www.facebook.com/anthologiosinpoiin?notif_t=page_new_likes)<br />
έχουμε κάνει μαζί σαν σύνολο <br />
και χωρίς να έχουμε βρεθεί πότε μάλιστα από κοντά <br />
δύο κοινές εκδόσεις. Το ένα ήδη κυκλοφορεί  <br />
ένα ποίημα που το γράψαμε 40 άτομα μαζί<br />
(λέγεται Κι εσύ το είδες   http://bibliotheque.gr/?p=20731  )<br />
Ελεύθερα στα διαδικτυακά ebooks .<br />
 Γιατί αν και μας προσέγγισαν από εκδοτικούς οίκους<br />
δεν ήταν κανενός σκοπός το οικονομικό κέρδος και βασικά ούτε και η αναγνωρισιμότητα. <br />
Το δεύτερο είναι μια ποιητική ανθολογία( Ανθολόγιο Συνποιείν).<br />
Που θα κυκλοφορήσει μέχρι τα τέλη του μήνα.<br />
Δεν  θα μπορούσαμε να κάνουμε κι εμείς κάτι τέτοιο;<br />
Γιατί  όπως λέει ο αγαπημένος μου Θανάσης Πάνου <br />
Μαγκιά δεν είναι να ποιείς μέσα από ποίηση , αλλά να <br />
πραγματοποιείς για την ποίηση.<br />
Εγώ δεν έχω ασχοληθεί πότε με αυτά και δεν ξέρω αν θα μπορούσα<br />
 να καταφέρω να συντονίσω μια τέτοια προσπάθεια. <br />
Ανάμεσά μας γνωρίζω πως υπάρχουν άνθρωποι που έχουν τέτοια εμπειρία. <br />
Γιατί πολλοί από εσάς και άνθρωποι του πανεπιστημίου είστε <br />
και εκδόσεις έχετε κάνει. <br />
Εάν υπάρχει λοιπόν κάποιος που ξέρει και θέλει μπορεί να το πει και <br />
να αναλάβει κάτι τέτοιο. <br />
Αλλιώς θα υποσχεθώ να το προσπαθήσω. <br />
Με την βοήθεια ανθρώπων του χώρου πάντα. Όπως παραδείγματος <br />
χάρη του κυρίου Θεοφάνη Σβε. (πιστεύω πως οι περισσότεροι τον <br />
γνωρίζετε αυτό είναι το προφίλ του στο facebook <br />
  https://www.facebook.com/faniszve?fref=ts    αν και είπε πως θα δημιουργήσει κι <br />
εδώ προφίλ ) και αυτή είναι μια σελίδα που δημιούργησε με πολύ <br />
αγάπη και οι πιο πολλοί επίσης ξέρετε <br />
  https://www.facebook.com/groups/353208452070/<br />
Ο οποίος είναι πρόθυμος να μας γνωρίσει και να μπει στην <br />
παρέα μας.<br />
Θα μπορούσαμε λοιπόν για αρχή να γνωριστούμε καλλίτερα…<br />
Αν και έχω γνωρίσει αρκετούς και ξέρω πως οι παλιότεροι γνωρίζεστε <br />
ακόμα περισσότεροι. <br />
Και καλό θα ήταν οι παλιοί να επανέρθουν δριμύτεροι….<br />
Για να μας ενισχύσουν με τις απόψεις τους….<br />
Βασικά θα έλεγα πως τους παρακαλώ να το κάνουν γιατί τους χρειαζόμαστε…<br />
Και ας κάνουμε μια συνάντηση διαφορετική από τις άλλες! <br />
Να έρθουν ακόμα περισσότεροι! Όλοι αν είναι δυνατόν… <br />
να είναι μια βραδιά ποίησης<br />
και κατόπιν γλεντιού.<br />
(Ο κύριος Σβες είναι πρόθυμος να την <br />
διαφημίσει μάλιστα στους λογοτεχνικούς κύκλους και να την <br />
μετατρέψει σε σπουδαίο λογοτεχνικό γεγονός)<br />
Κι αντί να είμαστε γνωστοί ως το site των τσακωμών που διώχνει κόσμο<br />
Να γίνουμε γνωστοί ως το site των θαυμάτων.<br />
Αυτό που πρωτοπόρησε και ανέδειξε μεγάλα ταλέντα…<br />
Γιατί έχουμε μεγάλα ταλέντα εδώ μέσα… και μη μου πείτε ότι δεν το ξέρετε…<br />
Κι ας μην έχουν εκδώσει ούτε μια συλλογή ακόμα.<br />
( γιατί έχει σημασία αυτό για το αν αγγίζει ψυχές με τι λέξεις του;)<br />
Αυτά προς το παρόν από μένα…<br />
Τα υπόλοιπα θα τα αναλάβει η Φωτεινή…<br />
(που…πότε…κτλ…)<br />
Περιμένουμε τις απόψεις σας με αγωνία…<br />
( Βίκυ-Φωτεινή-Θεοφάνης)<br />
<p>Δημοσίευση στο stixoi.info: 05-10-2013</td><td valign=top></td></table><br />