Ο Θεός και τα παιδιά του 10

Δημιουργός: χάρης ο κύπριος, χάρης

Γιε μου Βασίλη Χρόνια σου Πολλά

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Ο Θεός και τα παιδιά του 10

Είχα την αίσθηση ότι για να είσαι πλήρης με τις σπουδές σου
ότι πρέπει τουλάχιστον να έχεις μερικές μεταδιδακτορικές μελέτες
περασμένες με χρυσά γράμματα στο βιογραφικό σου.
Η σχεδόν είκοσι χρόνια πορεία μου στο χώρο της εκπαίδευσης
με δίδαξε ότι ένας δάσκαλος πρέπει να είναι πολύπλευρα μορφωμένος.
Να μπορεί να πει την αλήθεια του χωρίς φόβο και με πάθος.
Εγώ όμως επειδή είμαι θεολόγος βασανιζόμουν χρόνια.
Γιατί η αλήθεια μου είναι ο ίδιος ο Θεός μου.
Μιλούσα και μιλώ για έναν θεό που είναι και Οδός και Αλήθεια και Ζωή.
Η δική μου ζωή όμως δεν είναι άγια.
Ούτε εγώ είμαι.
Είμαι άνθρωπος.
Με αδυναμίες, πάθη και πολλά ελαττώματα.
Κάθε φορά που μπαίνω στην τάξη…
Κάθε φορά που θα μιλήσουμε για την αγάπη…
Τους ζωγραφίζω μια καρδία.
Τους ζωγραφίζω και ένα σταυρό μέσα στην καρδία.
Τους λέω ότι η αγάπη και ο έρωτας δεν είναι μόνο ρομαντισμός.
Είναι και αυτός.
Γεμάτος χρώματα.
Γεμάτος αρώματα.
Είναι όμως και θυσία.
Αρχοντική θυσία.
Να πεθάνω εγώ για να ζήσεις εσύ.
Τους δείχνω τον Εσταυρωμένο.
Τους λέω ότι αυτή είναι η θεολογία του 10.
Ένας θεός που έγινε άνθρωπος
και ζήτησε από τον ουράνιο πατέρα του να μην θυσιαστεί
κανένας φίλος του
κανένας άνθρωπος
κανένας άγγελος.
Να πεθάνει Εκείνος για να ζήσουν οι άλλοι.
Τα παιδιά με προσέχουν.
Εμένα τα μάτια μου, από μέσα μου, τρέχουν.
Δεν είμαι άξιος να μιλώ για τόσην αγάπη.
Αισθάνομαι ντροπή που ενώ μιλώ για το μεγαλείο της
στη ζωή μου δυσκολεύομαι να την ζήσω.
Ησύχασα όμως τώρα τελευταία.
Τους ζωγραφίζω μια σκάλα.
Την βαθμολογώ από το ένα μέχρι το δέκα.
Στο 10 βάζω τον σταυρό και την αγάπη-θεό να είναι επάνω καρφωμένη.
Εμένα τους εξηγώ, ότι η δουλειά μου είναι να τους οδηγήσω στη σκάλα.
Να τους δείξω ότι η πορεία για την αγάπη είναι
όμορφη
αξίζει
πονάει
στάζει αίμα
χίλιες φορές θυσιάζεται
χίλιες φορές σταυρώνεται
χίλιες φορές πεθαίνει
χίλιες φορές ανασταίνεται
χίλιες φορές ανασταίνει.
Μετά τους λέω πεντέξι μαλακίες.
Γελάμε.
Θέλω να νοιώσουν ότι η αγάπη έχει χιούμορ.
Ότι και ο θεός έχει χιούμορ.
Ότι η σωτηρία, η ελπίδα, η αγάπη, ο έρωτας,
όλα τα όμορφα πράγματα
είναι στο χέρι μας να τα ζήσουμε.
Ακόμα κι εμείς.
Τα παιδιά της οικονομικής κρίσης.
Τα παιδιά της πονεμένης Ελλάδας.
Τα παιδιά του κόσμου.
Ζητώ από τα παιδιά να με συγχωράνε
που δεν είμαι όπως ο θεός με θέλει να είμαι.
Αγωνίζομαι όμως.
Είμαι στο πρώτο σκαλί χρόνια τώρα.
Βλέπω το 10 το Καλό μακριά που με καλεί με τόσην αγάπη.
Δεν ξέρω που θα φτάσω.
Θα παλέψω όμως.
Τα παιδιά εκτιμάνε την προσπάθεια.
Και αυτό με λύτρωσε.
Άγιος δεν είμαι αλλά ξέρουν ότι δεν τους κοροϊδεύω.
Είμαι κι εγώ παιδί της εποχής μου.
Όλοι είμαστε.
Θέλω να σας πω κάτι για να χαμογελάσετε μέσα σε τόσες λύπες.
Τα παιδιά σας, τα παιδιά μας, είναι η αυγή μας.
Εγώ το ζω.
Αυτή είναι η αυγή της Ελλάδας.
Ούτε χρυσή.
Ούτε ασημένια.
Ούτε χάλκινη.
Εμείς τα φέραμε στο Γολγοθά.
Αυτά θα σηκώσουν το σταυρό.
Σε αυτά τα παιδιά βαθειά υποκλίνομαι.
Στα παιδιά του δέκα.


Υ.Γ
Γιε μου Βασίλη σε αγαπώ

Δημοσίευση στο stixoi.info: 06-10-2013