Ετών 50

Δημιουργός: Εκάτη

Στην μανούλα μου.

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Πήρε ο αέρας το κόκκινο μαντήλι
Και ο ήλιος έλουσε με φως το πρόσωπό της το χλωμό
Έτσι καθώς στου δρόμου τον καθρέφτη έβαφε τα χείλη,
Σαν να 'ταν μόνη σε δωμάτιο κλειστό.

Δεν ήξερε πιο δρόμο είχε πάρει
Περπάταγε καμαρωτά στα ψιλοτάκουνα,
Οι πλάκες αναστέναζαν ξωπίσω της, τα όνειρά τους
Μα εκείνη κοίταγε μόνο μπροστά

Ο νους της έτρεχε στα περασμένα
Πριν χρόνια όλοι λέγαν ήταν καλλονή,
Όμως πως πέρασαν τα χρόνια,
Τι έφταιγε! Και ποιος; Ποια μοίρα δίκαιη! Κι έμεινε μοναχή

Τώρα χωμένη μεσ' τους ίσκιους
Σφιγμένη μες το μαύρο της παλτό
Παραμιλάει τα όνειρά της
Ίσως!
Έχοντας δίπλα την μνήμη της για φυλαχτό.

Δεν είναι η Μήδεια, ούτε η Ηλέκτρα
Είν' το όνομά της καθημερινό
Ποιήματα γράφει, μόνο για κείνη
Και τα 'απαγγέλει κάθε δειλινό

Αλαφροΐσκιωτη ετών πενήντα
Τα λάθη της τα έκανε κολιέ και τα φορά,
Σιωπηλά τις μέρες της αδειάζει
Τι περιμένει;
Καθώς με το τσιγάρο της από το τζάμι της κοιτά

Δημοσίευση στο stixoi.info: 24-02-2006