Ποτάμια που στερεύουν

Δημιουργός: Ελένη Σ., Ελένη Σωφρονίου

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

[B]Ποτάμια που στερεύουν[/B]

Κουρνιάζω με’ σε κρύες φυλακές
το αίμα των στιγμών αργοκυλάει
κοπήκανε στα δυο οι αντοχές
η ξένη μου στολή δεν με χωράει.

Μεθάω με του πόνου τον καπνό
τις νύχτες ένα αγκάθι με σμιλεύει
βουλιάζω σ’ ένα ατέλειωτο κενό
η αλήθεια, την αλήθεια μου γυρεύει.

Κοιτάζω τον ατέρμονο βυθό
τα χέρια μου τα κύματα παλεύουν
πού ν’ ακουμπήσω κι από πού να κρατηθώ
οι ανάσες μου ποτάμια που στερεύουν.

Σκορπώ τις αναμνήσεις σε μια γη
λουλούδια να φυτρώσουν κάποιο βράδυ
αρώματα να στάξουν στην ψυχή
να σβήσουν του θανάτου το σημάδι.

Δεν είναι που δεν έχω να σου πω
δεν είναι που μου λείψανε τα λόγια.
Όσα κι αν γράψω, θα φωνάζουν «σ’ αγαπώ»
όσο κι αν φεύγεις, θα γυρίζω τα ρολόγια.

[B]Ε.Σ.[/B]

Δημοσίευση στο stixoi.info: 05-11-2013