μετωπικα

Δημιουργός: Αστρογιογγι

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Τριγυριζε στις πολεις και στα χωρια
με σκουρα γυαλια...
δεν κοιτουσε πια στα ματια τους ανθρωπους
μα τ' αορατα και τα ορατα σημαδια των μετωπων
ποσο τα χαιδευε ο ηλιος κι αερηδες
ποσο τα σκαλιζε ο χρονος κι βροχη
Μια φωτεινη επιγραφη της ψυχης
μερα και νυχτα αναμμενη , να τρεμοσβηνει
στα σκοταδια των καιρων...

Μιλουσε μονο μ' οσους μπορουσαν να τον ακουσουν
αποξενωμενος κι απο την ιδια την μοναξια του
που του ζητουσε να πωληθει , τοτε αρχισε να μην βλεπει καθαρα
στην πραγματικοτητα του , ενα τεραστιο κενο καλυπτε τον κοσμο
εμψυχο , μα χωρις ιχνη , χωρις λουλουδια , δεντρα ...
δεν εστιαζε τις πολυκατοικιες η τα εμπορικα κεντρα
μα ξετρυπωνε ανετα τις λιγες αυλες των πολεων
τους μικροπωλητες , η εκεινες που επινοικιαζαν το σαρκιο
χαριζοντας κρυφα την λαμπρη ψυχη τους στα παιδια τους
τους αστεγους , τους ναρκομανεις , τους ακριτες παρατηρητες
του οριζοντα , τους δασκαλους που γεμιζαν τις ωρες της ανεργειας
διδασκοντας δωρεαν στα παρκα,
τους αγροτες που η φυση ανταπεδιδε την περιποιηση
κρατωντας τους ζωντανους και μυαλομενους...

Ενας παραλληλος κοσμος επιζουσε ελαχιστος απ' αυτον που θυμοταν
μα ηξερε οτι θα 'ρθει ο καιρος και το μαφιοζικο αλισβερισι
θα χασει το στηριγμα του απ' αυτους που θα σηκωσουν ψηλα
το κεφαλι , να δει το μετωπο τους , γεμιζοντας το κενο μ΄αληθινη ζωη
ομορφα σκαλισμενη με προκοπη και νοικοκυροσυνη
αφημενοι στην μονη εξουσια που αναγνωριζαν απο παντα
της Θεικης και της Ανθρωπινης ματιας...

Κι αυτη η ευχη εισακουστηκε σαν ενα γελακι γαργαριστο
πηρε τα γυαλια του αφηνοντας τον να δει κυματα αγγελων
οδηγουμενοι απ΄τους Αρχαγγελους , πετωντας ολογυρα , μα μετωπικα
να σηκωνουν με το δαχτυλακι τους σαν χαδι η φυσωντας προς τα πανω
το πηγουνι των ανθρωπων ...

Δημοσίευση στο stixoi.info: 08-11-2013