Ο αετός

Δημιουργός: ΑΝΤΗΣ

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Σφάζει όλο τον τόπο ένα κόκκινο που πνίγει
μα νιώθω τη νοσταλγία δίχως κόπο κι η καρδιά μου πια ξανοίγει
Σιμώνω, τον ίσκιο του να τραγουδήσω ο καημός του να χαθεί
με αθάνατη δροσιά να πλημμυρίσω μπρος την άραχνη σιωπή

Αϊλουτζιήτικη η γή
κι ο ουρανός ελληνικός
μονάχη ανασαλεύει μιά πνοή
που ξεφεύγει στον άνεμο αετός
τον ουρανό τον έχει κατοικία
στο χώμα θάφτηκε η ελπίδα
πάνω απ'τα σύννεφα σαρώνει η ιστορία
θλίψη στα μάτια μου η πατρίδα

Θέλω να ξαμολύσω την κραυγή μου στα γερμένα σπιτια
δειλιάζει η άφωνη αντοχή μου μην τρομάξουν τα σπουργίτια
απ'εδώ είναι ο δρόμος ψιθυρίζει, έλα μαζί μου
μου γνέφει και μ'αγγίζει είν'εκείνος να μερώσει την οργή μου

Κι εμείς για κεί τραβάμε
εύκολη η περπατησιά
γνώριμα βήματα πατάμε
φτάναμε σαν είμασταν παιδιά
εκείνος γεμάτος αρχοντιά
κι εγω στα δάκρυά μου
εκείνος να κεραυνώνει τα ερπετά
ανάμεσα στο χώμα και μες στα όνειρά μου

Ευαγόρου και Γοργίου σκοτείνιασε γύρω η γειτονιά
μα σαν ο αθώος του τοπίου ο ήλιος θα βγεί ξανά
πως λάμπει η λησμοσύνη αμίλητη, φριχτή και μόνη
βαθυκόκκινη οδύνη του σπαραγμού οι σαράντα χρόνοι

Των ακοιμήτων ο αγνός καλαδελφός
βλέπει το θάνατο μες στους λειμώνες πίσω
φτερωτός,θριαμβικός αυταδελφός
τρέχω με το αίμα του να τον ζωγραφίσω
στον ουρανό ψηλά κοιτάζω
λευκός ένας πελώριος αετός
τις μέρες και τις νύχτες μου διπλασιάζω
αυτός είναι, αστράφτω δυό φορές μην τον λησμονήσω



Για τον Μιχάλη

Δημοσίευση στο stixoi.info: 09-11-2013