Κάτι χάνω

Δημιουργός: kostas71, Μπαρμπαγιάννης Κωνσταντίνος

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Με βαφτήσανε μια μέρα Κωνσταντίνο
Μα με ξέχασαν μετά οι πιο πολλοί
Δεν θυμάμαι ούτε εγώ τον κόσμο εκείνο
Είναι λεν οι περισσότεροι νεκροί...

Με συνάντησα τυχαία σε ένα δρόμο
Σε μια πόλη που μοιράζομαι κρυφά
Με δυο χέρια να βαστούν τον ίδιο πόνο
Με δυο μάτια που διψούν για λησμονιά...

Μεγαλώνω και τελειώνουν οι αλήθειες
Με αλλάζει του καιρού η μυρωδιά
Με τα ψέματα γερνάνε οι συνήθειες
Και ο φόβος μεγαλώνει στην καρδιά...

Με κοιτάζω στον καθρέφτη και τρομάζω
Πως ξεθώριασε του έρωτα το φως;
Δεν κατάφερα τον κόσμο να αλλάξω
Ούτε άλλαξα κι εγώ, τόσος καιρός...

Κάτι χάνω κάθε μέρα που περνάει
Κάτι γίνεται της σκόνης ουρανός
Η αρρώστια μου τις λέξεις μου σκορπάει
Δεν με πίστεψε μια στάλα κι ο θεός...

Μεγαλώνω και στερεύει η ανθρωπιά μου
Δες, αντέχω και να τον θάνατο θνητό
Η μητέρα μου μια κόρη της γιαγιά μου
Κι ο πατέρας μου παιδί χωρίς γονιό...

Η πατρίδα μου της γέννας μου σκοτάδι
Ζωγραφιά που την πουλάν μισό τιμής
Αγαπώ μα και μισώ κάθε της χάδι
Κάθε όνειρο που είδα της φυγής...

Είναι μέρες που δεν ντρέπομαι να είμαι
Κι είναι άλλες που δεν είμαι ντροπαλός
Αν αντέχει η ψυχή τότε ας είναι
Ας υπάρχει ένας δρόμος φωτεινός...

Ερωτεύτηκα κι εγώ στα δεκαεφτά μου
Μα στα είκοσι με είπανε τρελό
Τώρα χτίζω λογικές για τα παιδιά μου
Σε ένα μέλλον που δεν ξέρω αν θα ζω...

Κι αν τα βράδια που και που γράφω στιχάκια
Είναι μέρος μια συνήθειας κι αυτό
Λες και ψάχνω να με βρω τόσα χρονάκια
Ενώ είμαι στην ουσία πάντα εδώ...

Δημοσίευση στο stixoi.info: 15-11-2013