Ο εξαγνισμός της «κλώσας»

Δημιουργός: ΚΟΥΡΕΛΗΣ ΕΥΣΤΡΑΤΙΟΣ, ΚΟΥΡΕΛήΣ ΕΥΣΤΡάΤΙΟΣ

"Οι κλώσες διαθέτουν τους τρόπους των κλωσών" ... τίποτε πιό γελείο από την σοβαροφάνεια ...

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

*
Θαρρώ πως ήταν φίλοι μου, πριν ενενήντα χρόνια
που στο χωριό μας ξέσπασε μαλιχουλές μεγάλος,
σαν βρήκε ο αλέκτορας ρημάδι το κοτέτσι
και την αιτία στα κρυφά ... του είπε ο παπαγάλος ...

Σαν πετεινό με ηθική και οικογενειάρχης
απ τον καιρό που διάλεξε την Μπία για γυναίκα,
περιστεράκι γίνηκε ... ακίνδυνος σπουργίτης
να κόψει αποφάσισε όλα τα «σούρτα-φέρτα» ...

Γι αυτό, σαν την συμβία του βρήκε να απουσιάζει
του γύρισαν τα μάτια του ... κι ο ουρανός σφοντύλι,
μα πιο πολύ τρελάθηκε σαν σκέφτηκε αυτό ...
«ο παπαγάλος έπρεπε να μου το αναγγείλει;» ...

Κείνος «αγνή» την γνώρισε κι άβγαλτη πουλακίδα
πρώτος αυτός της έπιασε το τρυφερό χεράκι,
κι όταν τα δυό τους στο παχνί ... ε-ξεμοναχιαστήκαν
η Μπία τόνοιωσε βαθειά τι πάει να πει μπερντάκι ...

Του έκαμε κουνήματα με νάζι και με χάρη
και στην αυλή του πάντοτε «κακάριζε» με πάθος,
κι όταν σφίγγαν τα γάλατα και την τσιμπολογούσε
αυτή πάντα του έκραζε ... «Αχ ... ναι!!! ... κι ας είναι λάθος» ...

Δεν άργησαν να προστεθούν οι γόνοι στην οικία
δέκα οκτώ παρακαλώ κλωσόπουλα αστέρια ...
μα βγήκαν αλητήρια τα μπάσταρδο-παιδιά ...
κι όλο τσιλημπουρδίζανε με «μαύρα περιστέρια» ...

Πιστός, αν και η φύση του αλλού τον οδηγούσε ...
τα δυό τους χαριεντίζονταν ... ο «Μαύρος» κι η «Κλωσούλα»,
στα μάτια κοιταζόντουσαν τα βράδια με φεγγάρι
αντάμα «στίχους πλέκανε» στου θέρους τη βροχούλα ...

Φούσκωνε ο «μαύρο-κόκορας» σαν γύφτικο σκεπάρνι
φούσκωνε και η «κλώσα του» ... που τόσο τον υμνούσε,
μα ήρθε καιρός - αλίμονο ... με θλίψη να το νοιώσει
πως άλλον νιό -η άπιστη- στα μουλωχτά «ρουφούσε» ...

Το αίμα του ανέβηκε με μιας εις το κεφάλι ...
τα μάτια του αστράψανε, πρήστηκε το «λειρί του»,
στους μαχαλάδες έτρεξε ... κοκορο-φουρκισμένος
αλίμονο σε κείνη νε που έθιξε την τιμή του ...

Σαν γύρισε η «λεγάμενη» στην κλωσο-γειτονιά της
ο παπαγάλος κρύφτηκε ... σαν κλασσικός ρουφιάνος,
τι κι αν ... θα αναρωτιότανε ποιος τάχα το είχε πει ...
αυτός θα αποκρινότανε ... «σε έδωσε ο τσιγγάνος» ...

Ωσάν κοντά του σίμωσε ... τα μάτια της κλαμένα ...
του «κροκοδείλου δάκρυα» ... τα έχει αυτή για πλάκα,
τόσο ο μαύρο-κόκορας γινότανε θηρίο ...
που η «αγνή κλωσούλα του» τον μέτραγε για βλάκα ...

«Σα και δεν ντρέπεσαι «μαρή ... κλωσο-ξεπορτισμένη»
που μέχρι χθες ζητιάνευες πίτουρα στην αυλή μου,
«δε φτα» που σε φορτώθηκα κι έκοψα το «μεθ-ύσι»
τώρα δεν εκτιμάς σαν πριν ... το ερυθρό «μαλ-λί μου» ...

Έξω φρενών ο πετεινός ... αστράφτει της δυό φούσκους
αρχίζει τα τσιμπήματα, με ράμφος και με νύχια ...
απ τα φτεροκοπήματα καταξεπουπουλιάστει ...
μάτι δεν έκλεισε η «κλωσού» ώσπου να βγει η νύχτα ...

Σαν η αυγή ξημέρωσε ... κι ήλιος το κοτέτσι ...
έλουσε με το φέγγος του το χρυσο-κεντημένο,
η κλώσα η πανέμορφη ... στεκότανε γδαρμένη
κι όλο το κοτετσόσπιτο στα πούπουλα ντυμένο ...

Ανείπωτο ξεμπρόστιασμα ... υπέρτατης ξεφτίλας
την κλώσα μας περίμενε, την χαμηλοβλεπούσα ...
χρυσάφι τόνε πλήρωσε τον έρωτα η καημένη
στράφι πήγαν τ` αρώματα και της χλιδής τα λούσα ...

Χωρίς φτερά και πούπουλα ξέπνοα κακαρίζει
παρηγοριά γυρεύοντας σ` ένα μικρό «κοράκι»,
που παραμύθια της πουλάει αντί να την μαυρίζει
αθώα «παριστάνοντας» πως είναι «κοκοράκι» ...

«Που πήγαν τα πλουμίδια σου «κυρία» Ευλαμπία;
ποιο τάχα ράμφος άσπλαχνο αναίρεσε το κάλλος;» ...
τελείως ανεπαίσχυντα ... διόλου ενοχικά ...
ρωτούσε με αναίδεια εκιός ο παπαγάλος ...

Πάει κι μαύρο-κόκορας ... πάνε και τα παγκάκια
όπου τα δυό τους σμίγανε, όταν ερχόταν οίστρος,
μονάχη τώρα η κλώσα μας ... πλέκει σαχλά στιχάκια
που ταξιδεύει στα ανοιχτά ο Γραίγος κι ο Μαΐστρος ...


* * *

«Τα πετεινά, διαθέτουν τους τρόπους των πετεινών» ...
Γνωμικό του χωριού μου ...

«Δεν σου κάνω τον άγιο, αχ αμάρτησα ...»
Ρεφραίν από λαϊκό άσμα ...

«Όταν πειράζεις το γάιδαρο ... ακούς και τις πορδές του!»
Σύσταση ... προς επιρρεπείς στις «ατασθαλίες» …
και υποψήφιους «συνηγόρους» ...

«Η πάσα ομοιότητα με πρόσωπα, ονόματα, παρεμφερείς καταστάσεις και γεγονότα είναι παντελώς συμπτωματική, μα εάν στην ιστορία αναγνωρίσεις κάποιο κομμάτι του εαυτού σου, τότε μάλλον η ιστορία με κάποιο τρόπο σε αφορά ... κι-κι-ρι-κου ... κο-κο-κο ...

Δημοσίευση στο stixoi.info: 24-11-2013