Το καρφί

Δημιουργός: pennastregata, Αγάπη Μουνδριανάκη.

Αναπόφευκτη η πορεία των όμορφων αναμνήσεων: ή ξεθωριάζουν ή βρίσκουν τη θέση τους μέσα μας, μαζί με τα άλλα πολύτιμα...

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

...Νά ταν η αγάπη σου καρφί,
επάνω να κρεμασω την ψυχή μου
να τη φοράς κάθε πρωί,
να ψήνεις στον καφέ την αντοχή μου...
Και πριν να πας για την δουλειά
να ξέρεις πως σου λείπω πριν να φύγεις...
είναι, ψυχή μου, ο πειρασμός
ο πιο απάνθρωπος θεός
και ο πόνος που δεν θέλεις ν' αποφύγεις...

Μα αν κάποια μέρα σηκωθείς
και μες τα χέρια σου με βρεις,
εκεινη τη στιγμή να φυλακισεις...
γιατί ο καιρός δεν συγχωρεί,
όλα η ζωή μου τα χωρεί,
στιγμές παντοτινές μη μου στερήσεις....

Νά ' μουν φωνή και πυρκαγιά,
τα χείλη και τις σκέψεις σου να κάψω,
της ευτυχίας τη μαγιά
εγώ για τι λεφτά να ανταλλάξω...
Οι Μοίρες όλες καρτερούν,
σφαγή στης πεθυμιάς το πεπρωμένο,
κι εγώ, χαμένο αερικό,
την απουσία την νικώ,
σε πείσμα αυτού του κόσμου, κι επιμένω...

Για να κερδίσω μια στιγμή,
καταποντίζω στη ρωγμή του πόθου
(να σε νιώσω...) τα κλειδιά μου
είναι βαριά η αποσκευή,
μα εκείνη η Παρασκευή
σαν Άνοιξη γητεύει την καρδιά μου...

Δημοσίευση στο stixoi.info: 26-11-2013