Τώρα δεν είμαι μόνος

Δημιουργός: ΑΝΤΗΣ

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Έπαψα πια το καράβι του θανάτου μου να χτίζω
πετάω τα σύνεργά του μες στην αψίθυρη σιωπή μου
κρατάω ψηλαφώντας τη ζωή μου
ανεβαίνω κι απ'την αρχή αρχίζω

Φέρνω έναν ήλιο να βηματίζει στη σκοτεινιά μου
βγαίνω στο χάραμα το ταξίδι ας περιμένει
μιά ιδέα με χαϊδεύει ξαφνιασμένη
σφύζει ξαναγεννημένη η καρδιά μου

Αν είναι λιμάνι ν'αράξω τρέχω άφοβα ψηλά
γυρεύω πάντα την κρυφή ευωδιά του ροδανθού σου
το ξεπέταμα στο σάλπισμα του κορμιού σου
την έκταση στην έκσταση και στα χαμηλά

Πως να κοιτάξω πάρα πέρα αλλού δεν βλέπω Κυριακή
έχει το χρώμα ,έχει τον πόθο του καημού σου
έχει και το χαμόγελο του καλοκαιριού σου
και μια κατάπληξη να βρίσκεσαι εσύ εκεί

Τώρα δεν είμαι μόνος ,χίλιες εικόνες σου πληθαίνουνε το φώς μου
σμίγω με την ανάσα τους και ζώ με όψη ανθρώπου
μες στη λάμψη του ρημαγμένου μου προσώπου
ωσπου να λάμψει ακέριος κι ο εαυτός μου

Φυσάνε πια άνεμοι δροσιάς μιά θάλασσα με κομματιάζειι
ο τόπος σου είναι τόπος μου,πλάϊ σου και τα πατήματα μου
γλυκό νερό,γλυκό κρασί να στάζει στα σκιρτήματα μου
κι η σαστισμένη μου ψυχή να ξεστοχάει και ν'αναγαλλιάζει

Δημοσίευση στο stixoi.info: 29-11-2013