Ανεπαισθήτως

Δημιουργός: ... άρα υπάρχω, Χρηστάκης Μπέστας

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

[font=Lucida Sans Unicode][color=black]Στου όνειρου την κόψη
εκεί που αλλάζουν όψη
τα πεπραγμένα,
εκεί τα δυό μου χέρια
γίνονται περιστέρια
και οι δυό μας: ένα.

Μα όταν γλυκοχαράζει
η αλήθεια με τρομάζει:
τα δυό μου χέρια,
πληκτρολογούν ζεμένα
μέσ’ σε προστατευμένα
νηκτά λημέρια.

Ανεπαισθήτως ίσως
μας μπόλιασαν το μίσος
κι αχρεία ήθη,
να «τρώμε» ο ενας τον άλλον
κι αντί για γνώση, μάλλον:
προγόνων λήθη.

Στου μάρμαρου την όψη
αν αποκτούσαν κόψη
οι συνειδήσεις,
θα κάναν χαρακίρι
να στάξουν αίμ’ αθήρι
για να μεθύσεις.

Τ’ απόστημα δεν σπάζει
διαιρώντας μας, ακμάζει.
Να το χαράξεις.
Οι σκέψεις μας, τα λόγια,
μη μείνουν ευχολόγια
να γίνουν πράξεις.

Δικιά μας η ευθύνη
κανένας να μη μείνει
στις πράξεις μόνος.
Παράλληλοί μας βίοι
με την αλληλεγγύη
λαγιάζει ο πόνος.

Γιατ’ είν’ ο μόνος δρόμος
ν’ αντιστραφεί ο τρόμος•
αδερφωμένα.
Tης ύπαρξης ο μίτος
μας κάνει ανεπαισθήτως
όλους μας, ένα.

Δημοσίευση στο stixoi.info: 03-12-2013