Έτσι

Δημιουργός: MARGARITA

Καλημέρα

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Δέκα χρόνια, λίγοι μήνες, λίγες μέρες και κάτι ώρες έχουν περάσει από εκείνη
την πορφυρή ανατολή.
Το πρωινό εκείνο, που την λύτρωση κοινώνησα στη κιβωτό μου.
Τις αλυσίδες μου να σφυρηλατήσω πόθησα. Τον αυχένα μου από
το μαρτυρικό φορτίο να ελευθερώσω. Μορφέα γαλήνη εμένα να δωρίσω.
Να μη χαθώ στη λίμνη της παράνοιας.
Τα όνειρα μου να μη χρεωθώ. Να πάψω να κυνηγάω τη σκιά μου
την πανσέληνο. Να φλερτάρω με την αγρύπνια το λυκαυγές. Να ζωγραφίζω
τα αισθάνομαι στο λυκόφως ξεμεθώντας με πιοτό. Την αρμονία να αδράξω.
Την αρμονία της αιωνιότητας του δευτερόλεπτου. Μια παπαρούνα αλώβητη
να αφήσω. Σ ένα λιβάδι του ουρανού μια μελαγχολική αρπίστρια να μελοποιήσει
τα ποιήματα της. Με σώσανε χωρίς να με ρωτήσουν. Είπαν πως ήμουν άρρωστη.
Και αρρώστησα. Λευκές φιγούρες στο όνομα της προστασίας της ζωής μου είπαν
πως χρώματα σ όλα τα σχήματα ύπνο γαλήνη και ευτυχία έπρεπε να καταπίνω.
Μπροστά τους. Το έκαμα.
Ο δρόμος μου δεν είχε περιφέρεια. Είχε κέντρο. Μια φυλακή πρώτης κατηγορίας.
Ο τάφος μου ένα δωμάτιο παγωμένο, ένα παράθυρο με κάγκελα λευκά.
Αρμονικά δεμένο με την ξεπαγιασμένη ψυχή μου. Άνοιξα το παράθυρο και η δροσιά
του αγέρα μύριζε άρωμα ροδάκινου. Στο πλαϊνό δωμάτιο το τραγούδι μου, ανάπαυση
δεν εύρισκε η τρομαγμένη καρδιά της.
Τα χάπια έλιωναν τις νιφάδες στη ψυχή και τους κρυστάλλους στο νου.
Για λίγες μόνο ώρες. Ζωγράφισα ένα κερί, από τη φλόγα του να ζεσταθώ
και μια αγριοτριανταφυλλιά σε χρώμα μαβί, για να έχει αντίθεση η εικόνα
με το φόντο. Πελέκησα τον πόνο μου κούτσουρα, τα άναψα και απ την αρμύρα
των δακρύων μου έκαμα απόσταγμα από ρούμι για να ξεμεθύσω.
Αγνάντεψα τους ορίζοντες μου.
Και με ταπεινοσύνη και στο όνομα της γνώσης ότι κανείς τα πέρατα της ψυχής μου
δεν θα τα εύρισκε, του κόσμου όλους τους δρόμους και αν διάβαινε, έκλεισα
τα μάτια.
Και περίμενα……………

Δημοσίευση στο stixoi.info: 07-12-2013