Είναι κάτι

Δημιουργός: pennastregata, Αγάπη Μουνδριανάκη.

"...και ο χρόνος μου γελάει σαν μωρό..."

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Είναι κάτι βράδια...
που ταξιδεύουν με χάρη σε αιώνες τεθλασμένους και σε στιγμές αιωνόβιες,
λεκέδες ονείρου στα φουστάνια κάθε επίκτητης αλήθειας.
Βράδια ανυπότακτα,
αυθύπαρκτα, γλυκά και κυνικά,
ακούσια μα και ευθαρσώς συνωμοτούντα,
περιφρονούν τον χώρο και τον χρόνο μέμφονται
με την ψυχή στις βλεφαρίδες και τα "πρέπει" στην κατάψυξη.

Είναι κάτι μάτια...
που ξεχωρίζουν αιχμηρά σε άστατους ωκεανούς βλεμμάτων,
πάντα παρόντα μες στην απουσία τους,
οι πιο αυστηροί και και στοργικοί κριτές της ενδοχώρας μου.
Κι αφού από αιώνες έχουν κυριέψει τους καθρέφτες μου
την ποίηση αναγνώρισαν μες στα ραγίσματά τους...
Μάτια που ήλθαν, είδαν και δεν έφυγαν ποτέ.

Είναι κάτι φίλοι....
Αεροπλάνα καβαλούν και σκούπες μαγισσών,
να 'ρθουν εκεί, στο άχρονο που σώζει την ψυχή μου.
Κρασί και μνήμες, της ψυχής μαθήμια,
(τι πολυτέλεια, αλήθεια, που ποτέ δεν χρειαστήκαμε συστάσεις!)
και κάθε λέξη, κάθε σιωπή, βρίσκει αγκαλιά
για να ενωθεί αιώνια και οριστικά με τον προορισμό της...

Κι εγώ, καινούρια και παλιά όπως κι εσύ,
μια συνωμότης (...μην γελάς!), μια τραγική,
όπως με γνώρισες θα σου χαμογελώ,
γυμνή μες στην ουσία του ανυπόκριτου, του ωραίου.
Είναι η σπονδή μου προς εσένα, φίλε αγαπημένε μου,
για μπορέσω να σε ξαναβρώ μες στους καιρούς,
να πιούμε όσα δεν είπαμε,
να πούμε όσα δεν πιούμε,
να ειρωνευτούμε πάλι το αυτονόητο.

Δημοσίευση στο stixoi.info: 11-12-2013