Η ελιά που φύτεψα

Δημιουργός: CHЯISTOS P, soɯıpǝʇuǝd soʇsıɹɥɔ

κάθε σπόρος που μπαίνει στη Γη είναι ένα κομμάτι του εαυτού μας... Πόσο μάλλον ο σπόρος που φυτεύεται στη ψυχή μας...

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Η ελιά που φύτεψα

Στης αυλής μου το περ’βόλι φύτεψα ελιά
να τη βλέπω να ανθίζει την πρωτομαγιά.
Την ποτίζω την ραντίζω την κορφολογώ
και στη φλούδα της χαράζω πόσο σ’ αγαπώ.

Στη κορμοστασιά της ρίχνω βλέμματα συχνά,
και στα κλώνια που βλασταίνουν όλο πιο πυκνά
σπουργιτάκια ζευγαρώνουν χτίζοντας φωλιά,
και ζηλεύω που είμαι μόνος κι είσαι μακριά.

Πότε θα μου μεγαλώσει σκέφτομαι κι εγώ
και προσμένω να μεστώσει με χοντρό καρπό
να μαζέψω τον καρπό της να χορτάσω ελιά
όπως χόρταινα και σένα με γλυκά φιλιά.

Αχ η ελιά πως μεγαλώνει καθημερινά
στέκεται και καμαρώνει δίχως να μιλά !
Ας μου έλεγε μια λέξη, μια παρηγοριά
που ‘μαι μόνος, ο καημένος μες τη μοναξιά.

Στης αυλής μου το περβόλι φύτεψα ελιά
να θυμίζει τη δικιά σου την κορμοστασιά.
Την φροντίζω και μου βγάζει λάδι λαμπερό
σαν τα πράσινά σου μάτια που δεν τα ξεχνώ.

Μεγαλώνει και γεμίζει κι άλλη ομορφιά,
κι από κάτω όπου κρατάει δροσερή σκιά
παλικαριά γύρω- γύρω στήνουνε χορό.
Αχ να χόρευα μαζί σου, λίγο να χαρώ.

Η ελιά όλο φουντώνει και γεννά καρπό
το πολύτιμό της λάδι φτιάχνει πιο καλό,
τα κλαριά της δυναμώνουν, σφύζει από ζωή
μόνο που εγώ γερνάω δίχως προσμονή.

…….
Πέρασε καιρός και πάει δίχως να γυρνά
κι ελιά μου νέα είναι κι’ ούτε που γερνά.
κάθε Άνοιξη τα άνθη γύρω της σκορπά
μα όλος ο καιρός για μένα είναι χειμωνιά.

Η ελιά μου σαν θα γίνει εκατό χρονώ
Δε θα ζω να τη θαυμάζω και να τη θωρώ.
Όμως σίγουρα θα στέκει το ίδιο λυγερή
και θα κλαίει σαν και σένα τη μοναχική.
-.-

( `2002)

Δημοσίευση στο stixoi.info: 02-01-2014