Αναζήτηση ή Αφουγκράζομαι

Δημιουργός: FRACTALS, ΕΥΤΥΧΙΑ

Έτσι ζει το δέντρο....Σύντροφοι , μόνο αγάπη

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Αν είχα ρίζες θα ΄μουν δέντρο,
σε ενός αμμόλοφου την θέρμη
τα κέδρινα χέρια μου θα αναζητούσαν
ελαφρόπετρες που θα έξυναν
φλούδια και φλούδια…
θα με άνοιγαν σαν όστρακο ,
αμφίβολο τι θα έβρισκα μέσα.

Σαν τρέχω και σέρνω τις ρίζες
ξωπίσω μου, σε φωτεινά καλοκαίρια
και Αυγούστου απομεσήμερα.
Σε ανηφοριές που βγάζουν
πάντα σε θάλασσα – εκεί ανακάλυψα το λευκό –
και ας λέει ο πατέρας για δασκάλους…
Σαν τρέχω και σέρνω τις ρίζες ξωπίσω μου,
τότε κατάλαβα ότι σκιά δεν είναι…μήτε συκιά
και ας αγαπώ τόσο τα σύκα , και ας αγαπώ τα φύλλα
που με ντύνουν.

Ακουμπώντας σε ξερολιθιές και ορίζοντας τα σημεία
δυο βήματα δεξιά ένα αριστερά, δίνουν παλμό οι
απόκρυφες ερωτικές αφηγήσεις τζιτζικιών …
αφουγκράζομαι τον λόγο τους .
Φτωχή σε γνώσεις της γης , που να καταλάβω…
Ντάλα ο ήλιος , και η σιωπή φόρεμα κόκκινο .

Ο χρόνος σφυρηλατεί αιώνες κοκάλινους ,
στήνει στήλες ναών τους πόνους.

Άκουσε, το κλαδί προδίδει φόβο ,
η τρικυμία θέλει χρόνο και
οι ρίζες μου χώμα από σώματα .

Έτσι ήταν πάντα , θα θρέψω και εγώ
τις ρίζες σας αύριο.

Οι νοσταλγίες ακροστιχίδες
που ανάποδα τσακίζουν
τα κενά του ύπνου μου .
Ξυπνώ περισφιγμένη από χίλιους
κισσούς και καθώς ανεβαίνω
σε γαλάζιους καμπύλους ουρανούς
ίσα που κόβει σαν λεπίδι η φωνή
το νήμα που με δένει με το ανθρώπινο.

Ανοίγω σαν όστρακο.
Περνώντας το κατώφλι ,
αγνόησε την αράχνη …
άνεμο- χώμα –θάλασσα
δεμένα σε μια ρίζα ως τάμα
θα βρεις μέσα …

Έτσι ζει το δέντρο

Δημοσίευση στο stixoi.info: 04-01-2014