Ποίηση

Δημιουργός: ειρήνη, Ειρήνη Παραδεισανού

πάλι τα ίδια θα μου πείτε...δεν έχω άλλα πιο ευχάριστα..την καλησπέρα μου σε όλους!

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

ανάγλυφη η θλίψη στο πρόσωπό της
και δυο τριαντάφυλλα χλωμά τα δυο της μάτια
έτσι καθώς σε κοίταζε βουβή, τρικυμισμένη,
και κείτουνταν μικρή, χαμένη σ' άλλους κόσμους.
προσπάθησες να πιάσεις τη ματιά της
αυτό το βουβό και διάπλατα ανοιγμένο στόμα,
τη δίψα της για αιώνια ερωτήματα
τα σύννεφα που γνέφαν στο βυθό της..
προσπάθησες να νιώσεις τον παλμό της,
αυτή την άγρια θύμηση να διώξεις απ' το νου της..
μ' αυτή πεισματωμένη σ' έδιωχνε
δε δέχουνταν βοήθεια
και μόνη έτσι απόμεινε να λιώνει και να καίει
λαμπάδα φωτεινή διαμαρτυρίας
σ ’έναν ολάνοιχτα ανοιγμένο κάμπο
με πλούτη στην κορφή, φτώχεια στη άκρη
μάτια που πυρετώδικα ν' ανοίξουν προσπαθούν
μα μένουν κει ανήμπορα`
τα τύφλωσε η άσκοπη ματιά τους
τα φίμωσαν τα χρώματα τα φτιαχτά
και τα αμέτρητα τα δώρα ..

κι εκείνη εκεί βουβή να τα κοιτάζει και να λιώνει…

ποια είσαι; της μιλάς μα δεν ακούει..
την ξέχασαν κι απόμεινε να λιώνει..

Δημοσίευση στο stixoi.info: 09-03-2006