Χωρίς τίτλο ακόμα Δημιουργός: χρήστος ένα μικρό κομμάτι από ένα παραλήρημα που δεν έχει ακόμη ολοκληρωθεί. επηρεασμένος από την ατμόσφαιρα των θεατρικών μονολόγων του Ρίτσου... Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info [νύχτα ιδιαιτέρως σκοτεινή και χειμωνιάτικη.
Τραπέζι σκαλιστό από καρυδιά στρωμένο για δύο.
Ένα μονάχα κερί φωτίζει τα πλούσια εδέσματα
ένας άνδρας και μια γυναίκα
η γυναίκα σπάει πρώτη τη σιωπή με αφορμή
την δυσαρέσκεια του ομοτράπεζου για τον χαμηλό φωτισμό]
ΓΥΝΑΙΚΑ
Μην ανάβεις το φως καλέ μου συνδαιτυμόνα!
Η λάμπα θα φωτίσει ολόκληρο το δωμάτιο
κι εγώ δε θέλω να δω ξεκάθαρα κάθε γωνιά του.
φτάνει το φως ετούτου του κεριού
η φλόγα του η τρεμάμενη αρκεί για να φωτίσει
το χώρο πάνω και γύρω απ' το τραπέζι.
Έχω ανάγκη μονάχα απ' τα απολύτως απαραίτητα
τα περιττά πάντοτε μ' ενοχλούσαν
Και τα πρόσωπα ακόμη και το δικό σου-
φαίνονται καλύτερα στο μισοσκόταδο
παρά στο άπλετο Ηλιόφως
σαν πιο πνευματικά. με δόση αγιοσύνης
σαν πιο όμορφα.
Πάντοτε ότι φανταζόμαστε είναι ίσως
ωραιότερο από αυτό που ζούμε
και βλέπουμε και ψαύουμε
Όπως η ερωτική συνεύρεση με άτομο ποθητό
που πριν πραγματοποιηθεί φαντάζει θεία
κι ύστερα αποδεικνύεται απλά
μια αδήριτη ανάγκη σαρκική
Ξέρεις, δεν ήμουν έτσι πάντοτε.
προτού παραιτηθώ ζητούσα επίμονα να απέχω
απ' το σκοτάδι κι απ' ότι μου το θύμιζε,
κι έγραφα τα πεπραγμένα της νυκτός
στου ήλιου τα τετράδια
σημειώνοντας επιμελώς στις ετικέτες
την ένδειξη «νύχτα» και ένα τακτικό αριθμητικό
πρώτη, δεύτερη, Τρίτη...
και γράφοντας εξόρκιζα το φόβο των σκιών
που ζωντανεύανε θαρρείς, κάθε που νύχτωνε.
μα τώρα επιτρέψτε μου να απέχω από το φως
Όπως απέχω πλέον από πολλά που κάποτε
Με ευχαριστούσαν. Όπως οι συντροφιές
Κι οι συζητήσεις. Κι ήμουνα ξέρεις δεινή συζητήτρια
Μπορούσα να κάνω διάλογο για όποιο θέμα
Και γνώριζα καλά τους όρους του: το σεβασμό
στην κάθε γνώμη, τον ευγενικό αντίλογο,
μα τώρα κι ο μονόλογος με θλίβει
ίσως να φταίει η κακή μου άρθρωση, η βραχνάδα
που ακολουθεί κάθε μου λέξη σαν βραχνάς
φοβάμαι τη φωνή μου που βγαίνει θαρρείς
ανεπεξέργαστη, τραχιά
σαν από ορυχείο
ίσως να ευθύνεται ακόμη η έλλειψη
θέματος ή ίσως που δεν έχω κάποιον να μιλήσω
επιτρέψτε μου να μη συμμετέχω πια
και μη βιαστείς να με κατηγορήσεις για δειλία
να ξέρεις, κι η παραίτηση είναι μια πράξη θάρρους.
ίσως η ανώτερη πράξη θάρρους γιατί προϋποθέτει
αυτογνωσία.
οι θεατρίνοι, όσο κι αν είναι επώδυνο γι' αυτούς,
πρέπει να αποσύρονται απ' το σανίδι προτού να γίνουν
θλιβεροί θεατρινίσκοι, επαίτες ψεύτικων
κι επίπλαστων κρότων χειρών που μόνο από ευγένεια
χτυπάνε το ένα το άλλο.
Δημοσίευση στο stixoi.info: 10-03-2006 | |