Χωρίς τίτλο συνέχεια

Δημιουργός: χρήστος

μην επιχειρήσετε να το διαβάσετε προτού να έχετε (αν δε βαριέστε) διαβάσει το 1ο : http://stixoi.info/view_poem.php?poem_id=21839

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

ΑΝΔΡΑΣ

Λαμπρό το δείπνο που ετοιμάσατε. αλήθεια
Ώρες θα πρέπει να αφιερώσατε στην κουζίνα
Δεν θα 'πρεπε να μπείτε σε τέτοιο κόπο
Και το τραπέζι, πόσο όμορφα είναι στρωμένο
Πόντο δεν φεύγει το πιρούνι απ' το μαχαίρι
Το ποτήρι απ' το ποτήρι…
Τα πάντα στοιχισμένα με αξιοζήλευτη πειθαρχία

ΓΥΝΑΙΚΑ

Μην την λες τη λέξη αυτή. Όλη μου τη ζωή τη δυναστεύει
Πειθαρχημένη στους γονείς μου όλα τα χρόνια
-κι έτυχε να χω γονείς καλούς στ' αλήθεια-
και στο σχολείο , ποτέ δεν έδωσα λαβή για σχόλια
για όλους ήμουνα υπόδειγμα…
όμως εγώ το ξέρω καλά πόσο ήθελα
για μια μέρα να γδυθώ απ'αυτήν
που σαν στενός κορσές μου ‘σφιγγε το στήθος
και μου απαγχόνιζε την αναπνοή
και μ' έκανε να φαίνομαι στα οκτώ σαν δεκαπέντε
στα δεκαπέντε μου είκοσι , στα είκοσι τριάντα…
πάντοτε στραγγάλιζα τα συναισθήματα μου
μη δείξω, μη φανώ, μην πούνε…
και ξέρεις τι μου απόμεινε;
Να βάζω τα ποτήρια στη σειρά πειθαρχημένα
και να προσέχω να μην ξεφεύγει
το μαχαίρι απ' το πιρούνι πόντο

Ξέρεις, ακόμη κι όταν είμαι μόνη μου στρώνω
επίσημα το τραπέζι. Πες το ιδιοτροπία, πες το λόξα
ποτέ δεν τρώγω στο τραπεζάκι μπροστά στην τηλεόραση
-όπως όλοι οι μοναχικοί άνθρωποι-
ποτέ στα όρθια…
μια ιεροτελεστία ,πες, μιαν υποκρισία ακόμη
και κάθε βράδυ παίζω κι από ένα μονόπρακτο, το ίδιο,
με φανταστικούς αόρατους συνδαιτυμόνες…
ξορκίζοντας θαρρείς την ερημιά με δυο ποτήρια ακόμη
με ένα λινό τραπεζομάντιλο.
κι υπάρχουνε φορές που συνομιλώ κιόλας μαζί τους
προτού αποσυρθώ στην κάμαρά μου
προφασιζόμενη φριχτή ημικρανία…

Δημοσίευση στο stixoi.info: 11-03-2006