Το Φως τυφλώνει, Το Σκότος Σκοτώνει

Δημιουργός: Χρυσανθεμο.gr, Γεωργαντά Χρυσάνθη

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Σαν ξημερώνει και ξυπνάς
Σκέφτεσαι τα ίδια..
Θα ‘ναι και πάλι μια μέρα απ’ τις πολλές…
Να κατεβάσεις ως τον κάδο
Τα σκουπίδια
Γιατί το σπίτι σου μυρίζει σαν τεκές!

Ήθελες πάντα να είσαι σαν
Το χελιδόνι…
Που είναι ελεύθερο, όμως έχει και φωλιές.
Κι έτσι το πνεύμα σου
Πετάει όταν νυχτώνει!
Όμως το σώμα σου το καίνε οι φωτιές!


[Σου φωνάζω απ’ το μπαλκόνι:
«Πρόσεχε μου, χελιδόνι!
Πρόσεχε, σαν είσαι μόνη!»]
Και μου λες, όταν νυχτώνει:
«Το πολύ το φως τυφλώνει
Το καθόλου όμως σκοτώνει!»
Το καθόλου όμως σκοτώνει


Και προτιμάς όλη τη μέρα
Να πλανιέσαι.
Με ένα σώμα που με δυσκολία κρατάς!
Ενώ τη νύχτα, όλη τη νύχτα
Να πλανάσαι
Μέσα σε σκέψεις που όλη μέρα πολεμάς!

Και κάπου εκεί μέσα
μες της νύχτας τα ταξίδια
Σε παίρνει ο ύπνος και ακόμα τραγουδάς!
Μα δεν είν’ ο ήχος της φωνής σου
Μα η φτερούγα.
Που σε σινιάλο του αντίο μου κουνάς!


[]
Και μου λες δεν είσαι πιόνι
« Το πολύ το φως τυφλώνει,
Μα το σκότος μας σκοτώνει!»

Δημοσίευση στο stixoi.info: 16-02-2014