δίχως σύμπλεγμα κανένα

Δημιουργός: ΑΝΤΗΣ

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

δίχως σύμπλεγμα κανένα
έβλεπα την ολόσωμη οπτασία
φεύγαν οι ώρες περνούσαν ολοένα
μα ξέχειλη βαστούσε ακόμα η φαντασία

καίγομαι στο φωτερό σκοτάδι
μες στο βαθύ χαντάκι της προοπτικής
έχει μόλις ανατείλει ένα χάδι
πλήρες απο έλλειψη κάθε προσμονής

άλαλος και πειναλέος
χάνομαι στην απόλαυση,λυγίζω
στην εύοσμη αγκάλη σιγαλέος
άναυδος λάμπω και σπιθίζω

όμως φυσάει αέρας υπνοφόρος
και σκόνη της αλήθειας μ'ενοχλεί
είμαι λοιπόν βεγγαλικός κι έσχατα δαδοφόρος
στον έρωτα απρόκοφτος χωρίς υπομονή

είμαι με σάρκες ένας σκελετός
που λιώνει στην αγάπη και φουσκώνει
μα ξέρω και θα μάθω άξιος και πιστός
βοερά να την υμνώ σαν το λαλίστατο αιδόνι

τώρα πια συνέρχομαι εκστατικός
και σαλπίζω αναίμαχτος στα πέρατα
βγάζω ψαλμούς να ξαπολύσω φόβο ηχηρός
στις ανελέητες σκιές και στ'αποτρόπαια μου τέρατα





Για την Αμμόχωστο ,

χωρις μιλιά και με θολή ματιά βγήκα στ'ακρογιάλι
ταξίδεψα και σήμερα μέσα στη γκρίζα πόλη
να θυμηθώ τον κόσμο πάλι
τα μανταρίνια στις αυλές και μες στο περβόλι

αγκάλη ο τόπος στην αφή του αχαιού
είναι χρόνια που τραγουδιέται τούτη η στιγμή
νέος ,έφηβος, παιδί,τρέχω παντού
βρήκα τα χρόνια μου εδώ και την εικόνα μου σκαφτή

πατώ το χώμα του καλού
που κόβει την ανάσα και την πληγή ανοίγει
το αίμα μου βαπτίζεται στο αίμα του καημού
και με το δάκρυ σμίγει

πόσο μακρυά θα φτερουγίσω δεν ξέρει η αγωνία
πρόσωπα στον κάτω δρόμο φωσφορίζουν
κι ανεβαίνει σα θυμίαμα η λιτανεία
μα κρατώντας κόκκινη ρομφαία όλο με φοβερίζουν

ιδού η πύλη των τειχών
και στα υπερώα,του Οθέλλου η γραμμένη μοίρα
εκεί χορεύω με τον ήλιο σαν αετός των θαλερών
λησμονημένος στης νοσταλγίας την πλημμύρα

μ'αγγίζει ένας άγγελος μοιράζεται τη θλίψη
ζούσε κι ο ήλιος έβγαινε ήσυχα ,με φώς
τώρα σφυρίζει ηλιοκαμένος μες στα ύψη
κι εγώ στης γής το μετερίζι ζυγιάζομαι μισός

Δημοσίευση στο stixoi.info: 22-02-2014