όμως εμείς

Δημιουργός: ΕΛΕΑΝΝΑ, Λένα Κατσιμαντού

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

ο άνθρωπος αγιάζει με τα βάσανα
εδώ τη ζει την κόλαση όσο αντέχει
το μαύρο αέρα που ανάσαινες ανάσαινα
την αδικία που τη σταύριζες φελέκι

Δεν είναι καθαρή συνείδηση η υπόκλιση
να τον σηκώνεις πρέπει το σταυρό με θάρρος
κι όταν σου κάνει η φύση την ερώτηση
να λες θα ζήσω με τον πόνο και το βάρος

Αυτό το πείσμα ως την ύστατη στιγμή
σου εξασφαλίζει τον παράδεισο στις μνήμες
που χεις διδάξει τον αγώνα στη ζωή
δίνοντας κίνηση σ'αγκώνες και σε κνήμες

Τα δίποδα της γης στην πλειονότητα
με τη μιζέρια έχουν ζυμωθεί στο χρόνο
στα πλαστικά τους ματια η αθωότητα
απ'τη συνέχεια το θάνατο επιλέγουν φόνο

και κάποιοι άλλοι όντας κτήνη το σκοτάδι
τροχίζοντας τον άξονα της γης να σπάσει
με λίμα για τα νύχια και χολή απ'τον Αδη
και που χω πένθος-μετα συγχωρήσεως- τι να..δράσει;

όμως εμείς ...
αν τα θυμάσαι γένος μου τα κόκκινα παπούτσια
δώρα θα φέρνουμε στις κόρες και στους γιους
τα άνθη όλα της άνοιξης για της ψυχής τα λούσα
και θα ψεκάζουμε με τις τσουκνίδες τους κοριούς

Γιατί πατέρα δηλητήριο για τη σκέψη ειναι ο κοσμάκης
ένα παράθυρο με σάπια τα πατζούρια του κλειστά
που πιάνεται να το ανοίξει ο ψευτο μάγκας κάτις
και καταστρέφει απ'τα χελιδονάκια την υγρή φωλιά ...

Δημοσίευση στο stixoi.info: 23-02-2014