μιά γυναίκα ιδέα

Δημιουργός: ΑΝΤΗΣ

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

μιά γυναίκα ιδέα,ένα όν
φανερώνεται στο επίμονο του βάθους
φάρος χαρίτων θαλερών
και φρέαρ του πελώριου μου πάθους

ψάχνω το φώς και το κλειδί
να ξεφύγω μες στον δισταγμό
και τραγουδάω όπως οι τρελλοί
απο κολασμένο πυρετό

τα χέρια μου δεν θέλουν παρακάλια
για να σιμώσουν τα μαργαριτάρια σου
τα δάχτυλα μου πονηρά στην αναγάλλια
χαιδεύουν όλα τα καθάρια σου

ο εαυτός μου στη σιωπηλή σπηλιά
ξετυλίγει το άναυδο του βλέμμα
στέκει σε μιά γωνιά
κι ανιχνεύει το παλλόμενο σου αίμα

δροσερά τ'απόκρυφά σου
για τα μάτια του ακούραστου εραστή
αγωνιώντας για τα πιό μοναδικά σου
ρίχνω τη συνείδησή μου σε τρύπια φυλακή

σε σένα αφιερώνω
την ισχνή γυμνότητά μου
βασίλισσα του έρωτα να σ'αποθεώνω
με σονέτα του δασκάλου μα και με δικά μου

και παρελαύνω αργά αργά εμπρός σου
κάποιος ακόλουθς, του τυχαίου ποιητής
γυμνός να σ'ατενίζω ιδανικός σου
επίδοξος κι αδιάκοπός σου εραστής

κι έτσι μες στο κρεββάτι σου θα ξαναγυρνώ
κι αθόρυβα με της νύχτας τις σκιές
στην αγκαλιά σου θα γλυστρώ
μέχρι νάρθει το πρωϊνό απ'όλες τις μεριές



το σονετο του δασκάλου



θα σε πίνω σαν αερένια μουσική
χορεύοντας του έρωτα χορό
με μια ευκολία καταπληχτική
και πάτημα στο χώμα αλαφρό

και θα μεθώ πάνω στο άσπρο σου κορμί
ξεχνώντας το δύσκολο καιρό
που πέρασα στης ερημιάς τη φυλακή
στα βάθη πιότερο πιο λίγο στον αφρό

κι αχ κρυφή αναγάλλια στη ψυχή μου
λαχτάρες πόθοι,πλανεροί παλμοί μου
να σε βλέπω εμπρός μου όπου κι αν πάω

κι όσο κι αν φτάνω κι αγγίζω μακρυά
στεφάνι αμάραντο θα σου καρφώνω στα μαλλιά
του Μάη,να σου λέει πόσο σ'αγαπάω

Δημοσίευση στο stixoi.info: 24-02-2014