το διπλο της Ντορτμουντ

Δημιουργός: Μπαντινι, περιμένοντας τον GOD-o

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Τα πιάτα είναι άπλυτα πάνω από δύο εβδομάδες και το τηλέφωνο έχει να χτυπήσει πάνω από μήνα. Κάθομαι στον καναπέ και γράφω, καπνίζω, πίνω κάμποσους καφέδες την ημέρα και συμπληρώνω κουπόνια στοιχήματος. Αν πιάσω ένα τη βδομάδα μου είναι αρκετό για να τα βγάλω πέρα με την επόμενη. Βρίσκω το γράψιμο το ίδιο διασκεδαστικό με το στοίχημα,μόνο που ο κίνδυνος είναι μικρότερος. Κάθομαι επίτηδες στο πρακτορείο καμιά ώρα, αν κι έχω μελετήσει τους αγώνες από πριν. Τί ανθρώποι μπαίνουν εκεί μέσα... Οι περισσότεροι φτωχοί, με σπασμένα πρόσωπα, προσμένουν ένα μικρό δώρο, μα συνήθως φεύγουν απογοητευμένοι. Κατα βάθος τους συμπονώ, που και που λέμε καμιά κουβέντα... Σταυρώνω τα χέρια και περιμένω ανάμεσά τους... Ένας τύπος, άνω των εξήντα είναι καθημερινά εκεί, παίζει κίνο και στοίχημα, δεν τον έχω δει ποτέ να κερδίζει. Τι σκατά κάνει εκεί μέσα;''Η Ντόρτμοντ κατεβαίνει με ελλείψεις, μου λέει'' θα χάσει''. Έ τότε σ' αυτή θα ποντάρω'' λεω. Είναι μια τακτική να παίζω ενάντια στις προβλέψεις του χαμένου απο χέρι γέρου.( Και βέβαια η Ντόρτμουντ έβαλε τέσσερα εκείνο το βράδυ.)

Τον τελευταίο καιρό σκεφτόμουν πως ίσως πάσχω από ανία. Μου φαίνεται πως ο περισσότερος κόσμος δεν πάσχει από ανία, προσπαθεί διαρκώς να μην πάσχει από ανία. Ποτέ δεν κατέβαλα αυτή την προσπάθεια. Μου έφερνε ένα πιο δυσάρεστο συναίσθημα, τη θλίψη. Ξέρεις που οι περισσότεροι κάνουν ένα σωρό πράγματα για να ξεφύγουν, βολτάρουν με τους σκύλους στο πάρκο, χορεύουν , χαζολογάνε και μισιούνται με πάθος για να περάσει η ώρα. Είναι ο τρόπος τους , μου φαίνεται πως δεν λειτουργεί αλλά δεν βλέπω και τίποτα άλλο που να λειτουργεί.

Ο καθένας μας, νομίζει πως είναι διαφορετικός, πως είναι η εξαίρεση στον κανόνα. Έχω ακούσει τόσες φορές να λένε, ‘’εγώ δεν είμαι σαν τους άλλους, οι άλλοι είναι έτσι ή αλλιώς, εγώ όμως…’’ Σιγά το πράμα! Που και που βάζω κι ακούω κλασική μουσική. Μ΄αρέσει να κάθομαι στο ημίφως και να καπνίζω ακούγοντας την και κάνοντας τίποτα, νιώθω να βρίσκομαι στο στοιχείο μου. Ή πάλι σκέφτομαι ‘’Μπαντίνι η ζωή είναι φίνα. Ο Μπραμς είναι υπέροχος, τα γυναικεία πόδια και τα κοριτσίστικα χαμόγελα, μα είναι πολύ καλύτερα να τα βλέπεις από απόσταση, στο δρόμο ή οπουδήποτε, οι pοst-punk μπάντες επίσης είναι εντάξει, ακόμη και οι εφημερίδες ή το τσάμπιονς λίγκ.’’

Πιάνω ένα βιβλίο. Γράφει «η ύπαρξη είναι μια εξαίρεση, μια ανωμαλία, που διαταράσει άσκοπα την ανυπαρξία του μηδενός.» Σιοράν. Τι δυνατός συγγραφέας! Πώς να τον καταλάβουν οι κακομούτσουνοι...
Έπειτα πιάνω ένα ακόμη. Μιλάει για την ανάγκη ριζοσπαστικοποίησης της εργατικής τάξης και την εισβολή της πληροφορίας στον καπιταλισμό. Το κλείνω, ξύνω τον κώλο μου και γυρνάω απ’ την άλλη πλευρά του καναπέ.Κοιτάω προς το παράθυρο. Η γάτα με επισκέπτεται τακτικά τελευταία, την έχει βολέψει μαζί μου κι αυτό της φτάνει… Ξαπλώνει στον ήλιο μετά το φαί, κουνάει την ουρά της πέρα δώθε, καρφί δεν τις καίγεται αν αύριο θα ζει ή όχι, αν ο Ταρκόφσκι είναι ξεπερασμένος ή αν η ζωή είναι μπανάλ. Κατά ένα τρόπο φαίνεται να ξέρει ένα μυστικό που δε θα μάθω ποτέ.

Δημοσίευση στο stixoi.info: 04-03-2014