Μιας καμένης γενιάς

Δημιουργός: pennastregata, Αγάπη Μουνδριανάκη.

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Απόκαμαν
να καρτερούν όσα δεν έρχονται ποτέ,
στων αξιώσεων τις ζούγκλες αφημένοι
και είναι αργά, πολύ αργά, για ενοχές...
Διλήμματα
μέσα στα μάτια των οικείων τους θωρούν
μα δεν τους έμαθε ανάγνωση ο φόβος
και υπογράφουν με ένα Χ την ανοχή.
Ξεχάστηκαν
δεν ξέρουν πλέον ποιοι είναι, τι ζητούνε,
και είναι μία το ποτάμι, μια τ' αγγίστρι,
και μια το ψάρι που σφαδάζει στην ακτή.
Βρεθήκαμε
όμως καμώθηκαν πως τάχα δεν τους είδα...
Τέτοια ντροπή δεν δύναμαι να αντέξω,
και αυτός ο φόβος τους με λιώνει, σαν σφυρί...
Απόκαμα
να καρτερώ όσα δεν έρχονται ποτέ,
ο πνιγηρός αέρας δεν μου φτάνει,
θα γίνω άνεμος, μαχαίρι, μια εποχή...

Δημοσίευση στο stixoi.info: 05-03-2014