κατα χάρου καιι κολάσεως γωνία Δημιουργός: Μπαντινι, περιμένοντας τον GOD-o Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info Σηκώνομαι σχετικά πρωί, κι έχω ένα πονοκέφαλο που μου κόβει το κεφάλι στη μέση. Ένα δόντι κάτω δεξιά πρέπει να χει σαπίσει κι αυτό κάνει όλη τη ζημιά. Άλλα έτσι κι αλλιώς έχω πονοκέφαλο όλα τα πρωινά κι αν τύχει να μην έχω,τότε φροντίζουν οι άλλοι. Είχα να τακτοποιήσω μια τυπική μαλακισμένη υπόθεση, οπότε δεν είχα επιλογή... Συνήθως σηκώνομαι μετά το μεσημέρι, γλυτώνοντας τη περισσότερη βαβούρα της ημέρας και παίρνω λίγη από την γαλήνη της νύχτας.
Ξυρίζομαι, ντύνομαι, κάνω το σταυρό μου να πάρω δύναμη, θυμάμαι πως δεν πολυπιστεύω στο Θεό, προσπαθώ να βασιστώ σε πιο γήινα μέσα, κοιτάζομαι στον καθρέφτη, ένα κοίταγμα αρκεί για να καταλάβω σε τι κατάσταση βρίσκομαι... ''Μπαντίνι, πάλι σκατά είσαι'' λέω. Μα κάποτε ήσουν χειρότερα, όποτε εντάξει είσαι, όρμα στη μάχη, φτάσε θριαμβευτής στην αίθουσα αναμονής...Ξεφουσκώνω λίγο απ' την έπαρση υπερηφάνειας που με διακατέχει , κλείνω την πόρτα και βγαίνω.
Τρομερό σπρωξίδι στο λεωφορείο, δίπλα μου στέκεται μια χοντρή με ένα δυσάρεστο έξεμα στο πηγούνι κι ανασαίνει βαριά. Ίσως και να χε αναπνευστικό πρόβλημα, ήταν έτοιμη να σκάσει... Τί κήτος σκεφτόμουν, αν σκάσει θα τα κάνει όλα πουτάνα εδώ μέσα, ή θα πέσει απάνω μου, θα με λιανίσει.
Κατεβαίνουμε και βγαίνω στον καθαρό αέρα, ανάβω τσιγάρο,ξεφυσάω... Μια όμορφη δεσποινίς , ξανθιά, καλοντυμένη, με ένα φουλάρι χαλαρά δεμένο στο λαιμό της με κοιτάζει λάγνα καθώς διασχίζει το πεζοδρόμιο... ''Άντε γαμήσου κι εσύ΄΄ λέω μέσα μου,''πρωί πρωί ψάχνεις για καβαλάρη''.Που διάολο βρίσκουν την όρεξη πρωινιάτικα..;
Φτάνω στην αίθουσα, άλλοι τριάντα περιμένουν εκεί για τον ίδιο λόγο. Βλέπω μια γνωστή φάτσα να με πλησιάζει, '' ωχ ο χοντρός'' σκέφτηκα...Αναγκαστικά αλλάζεις διάθεση και λες τα τυπικά.Κοιτάζω τους άλλους γύρω μου, μάλλον είναι πιο δυσαρεστημένοι από μένα, ο άλλος στέκεται λες κι έχει καταπιεί σπαθί, κανείς δε θα θελε να είναι εδώ, οπουδήποτε αλλού μα όχι εδώ, αλλά κανείς δε μιλάει, δεν ρίχνει ένα βρισίδι έστω, στέκονται εκεί με τους ώμους κάτω, σα σκλάβοι, υποτονικοί, θλιμμένοι, ηλίθιοι, μπαίνω κι εγώ στη σειρά... ''Δεν έχετε το χαρτί Pok011 '' μου λέει. ''Πώς παραλείψατε αυτό το χαρτί, είναι τεράστια αμέλεια από μέρους σας. Πάρτε το και ελάτε σε 6 μήνες''
Χθες το βράδυ σκεφτόμουν να αυτοκτονήσω ή να βάλω φωτιά στο υπόγειο και να εξαφανιστώ στη Λατινική Αμερική κι ο άλλος μου έλεγε για τη σημασία του χαρτιού Pok011. Ήθελα να του πω ΄΄να πάτε να γαμηθείτε κύριε. Σας έχω γραμμένο στα αρχίδια μου κι εσάς και τους άλλους τριάντα.'' Bέβαια δεν το πα, δεν λέμε τέτοια σε τέτοιες περιστάσεις, γύρισα την πλάτη κι έφυγα αδιάφορος.
Κάποιοι περίμεναν ακόμη,μαγκωμένοι, σκυφτοί, σα σκλάβοι, κάπνιζαν ή έτρωγαν κάτι βρώμικα σάντουιτς ενώ εγώ έφευγα ηττημένος. Γύρισα σπίτι, αποφάσισα να μη βάλω φωτιά στο υπόγειο, ήπια ένα χάπι για τον πονοκέφαλο, έκλεισα φώτα, παράθυρα, η βροχή όλο και δυνάμωνε έξω. Σφάλησα τα μάτια σκεπτόμενος ''οι μέρες περνάνε σα μολυσμένο ποτάμι που κυλάει κατά χάρου και κολάσεως γωνία.'' Δημοσίευση στο stixoi.info: 06-03-2014 | |