Τα μουρμουρίσματα της καρδιάς μου

Δημιουργός: Τσακίρη Χαρά

Στον μεντορα μου που παντα μου ελεγε να ακουω τα "μουρμουρισματα της καρδιας μου και να γραφω"!!! Καλο ταξιδι Σπηλιο! Εχω κρατησει οσα μου ειπες σα φυλαχτο!

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Μικρό παιδί ξεκίνησα με μια πένα στο χέρι
την μοναξιά να πολεμώ, που μου 'στησε καρτέρι
Ένιωθα στ' ακροδάχτυλα τον πόνο να κυλάει
Και με την κάθε λέξη του να σιγομουρμουράει :

[I]«Πλανεύτρα- αλήτισσα καρδιά, γιατί με συνεπαίρνεις?
Σαν μάγισσα αστροφεγγιά, ξοπίσω σου με σέρνεις?
Ας έπαυες για μια στιγμή μέσα μου ν' αφεντεύεις
Να χρήσω αφέντη το μυαλό, να μην το κυριεύεις!»[/I]

Μεγάλωσα στην αγκαλιά του πόνου και της θλίψης
Στα γόνατά της η ψευτιά, μ' έλουζε μ' αναμνήσεις
Νεράιδες μου ευχήθηκαν, το γέλιο μου μη χάσω
Κι όσα με γονατίζουνε, εγώ να τα πατάξω

Δωρίσαν και της μάνας μου, μια χλαίνη μαγεμένη
με δύναμη και λογική, όλα να τα υπομένει
Με τάιζε απ' τα στήθη της, την μοναξιά του κόσμου
Και μέσα από τα μάτια της, βρήκα κι εγώ το φως μου!

21/6/05


[I]"Καμαρώνω, όταν δεν πέφτω έξω στις προβλέψεις μου ! Χάρηκα το -απ όσα ξέρω- καλύτερό σου και περιμένω το ακόμα ανώτερο !" « Απάντηση #1 στις: 29/06/05, 20:04 » Σπηλιος παπαγιαννοπουλος.[/I]

Αυτο ητανε το σχολιο του Σπηλιου για το παραπανω ποιημα που εγραψα εμπνευσμενη απο τα λογια του ιδιου προς εμενα.... παντα περιμενε το κατι παραπανω κι ετσι με παροτρυνε ...

Δημοσίευση στο stixoi.info: 14-03-2006