Κάποτε

<head ><meta HTTP-EQUIV=Content-Type CONTENT="text/html; charset=utf-8"><html><head><meta HTTP-EQUIV="Content-Type" CONTENT="text/html; charset=utf-8"><title>Κάποτε</title></head><table width=100%><td width=100% valign=top><p><b>Κάποτε</b><p>Δημιουργός: jenny<p><i> </i><p>Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info<p>Κάποτε   <br />
                                                        ΕΥΓΕΝΙΑ ΗΛΙΟΠΟΥΛΟΥ<br />
   Κάποτε μωρό μου υπήρχε κι η δραχμή<br />
 κάποτε υπήρχε κι η Ολυμπιακή<br />
 το να βγάλεις διαβατήριο ήταν υπόθεση απλή<br />
 κι η βενζίνη ήταν πολύ πιο φτηνή<br />
 Κάποτε οι άνθρωποι δούλευαν οκτάωρο<br />
 κάποτε υπήρχε χρόνος και για φλερτ   (Ευσταθία)             <br />
         Η Πλατεία Μοναστηρακίου πήρε τ’όνομά της από το Μεγάλο Μοναστήρι της Παντάνασσας που ιδρύθηκε τον 10ο Αιώνα .Διατηρεί την ομορφιά και την μαγεία της όσες αρχιτεκτονικές παρεμβολές να έχει δεχτεί. Κάθε βράδυ  αποτελεί χώρος συνάντησης κυρίως για τους νέους. Πήρα την οδό Αδριανού, οδός αναψυχής και περιπάτου, που  είναι από τους πιο παλιούς και ιστορικούς δρόμους της Αθήνας. Αυτός ο δρόμος είναι ο προθάλαμος της Αρχαίας Αγοράς αλλά και της Ρωμαϊκής, ένας άξονας διάπλατης θέας προς την Αρχαία Αγορά και τον Ιερό Βράχο. Μου αρέσει πολύ επειδή τα κτήρια που διατρέχουν τη μία πλευρά κρατούν το παραδοσιακό ύφος, τα μαγαζιά είναι φιλόξενα, η θέα προς την αρχαία αγορά ανεμπόδιστη και ο περίπατος στον πεζόδρομο απολαυστικός. Τα βράδια, μακριά από την φασαρία των μικροπωλητών και των εμπορικών και τουριστικών καταστημάτων ήταν  μία μαγεία. Αντίκρισα κάτι που μου έκοψε την φόρα και τον ενθουσιασμό. Τέρμα τα γραφικά μαγαζιά. Φωτισμένα εστιατόρια, με καινούργιο εξοπλισμό και πολλά άδεια τραπέζια .Ασφυκτικά  κολλημένα το ένα με το άλλο. Καλά συσκευασμένα σε χοντρό πλαστικό, δίχως χρώμα ,δίχως  προσωπικότητα.  Με ζωντανή μουσική (μπουζούκι και κιθάρα), δίχως πελάτες και δίχως χάρη. Που πήγαν οι γραφικές ταβέρνες; Μαγαζιά 100% τουριστικά που βρίσκεις όπου και να πας στον κόσμο. Η live μουσική μόνο διέφερε. Για τους τουρίστες και μόνο! Το εμπορικό πήρε σβάρνα και την παράδοση; <br />
     Η φωνή της τραγουδίστριας έδενε αρμονικά με το πιάνο και την κιθάρα. Ο προβληματισμός της έντονος. Κάποτε ήταν  πολύ διαφορετικά τα πράγματα. Δεν μιλάμε για την μεταπολεμική περίοδο αλλά για την δεκαετία του 2000.Τοτε που κάποια πράγματα ήταν έτσι όπως έδειχναν και όχι όπως αλλοιώθηκαν  από την οικονομική κρίση. Οι συμπεριφορές των ανθρώπων ήταν  γνήσιες και όχι μεταλλαγμένες. Καθόλου τυχαία η επιλογή του μουσικού χώρου στην παλιά Αθήνα, το Μοναστηράκι. Το  στέκι ήταν γεμάτο και το ακροατήριο μοιραζόταν τα λόγια και τις μουσικές. Λόγια γεμάτα  μελαγχολία και πίκρα. Πράγματι προοδεύσαμε ή γίναμε χειρότεροι και απομακρυνόμαστε από τον παλιό καλό μας εαυτό; Η βραδιά ήταν αφιερωμένη στις  επιτυχίες του 30-40.Καταπλικτική ερμηνεία με σωστό δέσιμο με τον κρυστάλλινο ήχο του πιάνου και το ρυθμό της κιθάρας. Αγαπημένα τραγούδια, διαχρονικά, σαν την μαγεία ενός καλού αρώματος. Η συμμετοχή του ακροατηρίου ήταν διακριτική αλλά σταθερή. Το χειροκρότημα δυναμικό. Διάλογος με το κοινό .Τα λόγια της Ευσταθίας, γεμάτα μελαγχολία και απορία. ΄΄Τι να σου πω ,τι να μου πεις; Τότε που υπήρχαν όλα τα αγαπημένα .Τώρα τι γίνεται; Μην μου κολλάς για μια σχέση γιατί μαζί της έχουν φύγει όλα όσα μας είχαν δέσει ΄΄ Αυτή είναι η αλήθεια!<br />
<p>Δημοσίευση στο stixoi.info: 16-03-2014</td><td valign=top></td></table><br />