Η Κυρία Αικατερίνη. (βραδιά Χριστουγέννων)

<head ><meta HTTP-EQUIV=Content-Type CONTENT="text/html; charset=utf-8"><html><head><meta HTTP-EQUIV="Content-Type" CONTENT="text/html; charset=utf-8"><title>Η Κυρία Αικατερίνη. (βραδιά Χριστουγέννων)</title></head><table width=100%><td width=100% valign=top><p><b>Η Κυρία Αικατερίνη. (βραδιά Χριστουγέννων)</b><p>Δημιουργός: iokasth, <i>Nefeli  Riga </i><p><i> </i><p>Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info<p>[I][B] Η Κυρία Αικατερίνη. (Βραδιά Χριστουγέννων)<br />
<br />
<br />
<br />
H Κυρία Αικατερίνη (έτσι την έλεγαν) μια ευγενέστατη αρχοντική γυναίκα καλόκαρδη και πάντα με της συγκατάβασης το χαμόγελο όταν η στιγμή το απαιτούσε. Τώρα ζει μόνη της, και οι μέρες των εορτών είναι -όπως και για τον καθένα μας- ένας γυρισμός στα περασμένα άλλοτε με χαρά, μα περισσότερο με  κάποια πίκρα... Από το απόγευμα κουλουριασμένη στην πολυθρόνα της  θυμάται..θυμάται..θυμάται..<br />
Κάθε χρόνο αυτές τις μέρες είχε πολλά καθήκοντα, να κάνει, (έτσι νόμιζε) Δεν εννοούσε να μην προσφέρει στους Ανθρώπους που ήξερε, που ένιωθε ότι έχουν ανάγκη, ότι είχε την δύναμη, και χωρίς επιδεικτικό τρόπο να φροντίζει να μην τους λείψουν τουλάχιστον τα απαραίτητα. Μάννα δυο παιδιών, αν μεσαίας οικονομικής τάξεως ηθελε να βοηθάει<br />
 τω καταδύναμη.. <br />
-Όχι πως έχετε ανάγκη -τους έλεγε,- εγώ νιώθω η προσφορά μου να μου χαρίζει χαρά, και μη μου την στερήσετε.  Την σεβόντουσαν και δεν το σχολίαζαν ούτε μεταξύ τους, άλλωστε η δική τους η ανάγκη υπήρχε... Τα Χριστούγεννα – θυμάται-, έκανε μικρές γιορτούλες για την χαρά των παιδιών. Μαζευόντουσαν τα γειτονόπουλα στο σπίτι και μαζί με τα παιδιά της έπαιζαν με τα παιχνίδια τους, έπαιρναν στο τέλος τα δωράκια τους, και έφευγαν χαρούμενα που η Κ. Κατερίνα μάντευε πάντα τι θα ήθελαν. Ήταν ο Άγιος Βασίλης τους. (φρόντιζε να μαθαίνει τις επιθυμίες τους.) Έτσι για πολλά χρόνια γέμιζε το σπίτι από γέλια χαρά, φωνές. <br />
Όμως αυτά τα χρόνια περασαν, έφυγαν, όπως έφυγαν και τα παιδιά της.<br />
 Απόψε.. μόνη πια, μεγάλη, και με ταλαιπωρημένη υγεία, αναπολεί. Παρέα της, η γυναίκα που έχει κοντά της για συντροφιά και βοήθεια. <br />
Τα παιδιά σπούδασαν, έκαναν καριέρες στο εξωτερικό. Ο Άνδρας της, χρόνια έχει φύγει για το μεγάλο ταξίδι το χωρίς επιστροφή. Αυτές οι μέρες χαρούμενες μεν, για το μεγάλο γεγονός, <br />
μα πόση μοναξιά κουβαλούν ανάκατη με δώρα..? Φοβερή η απουσία όλων, αγκαθάκι στην ψυχή της οι περασμένες εποχές..και ιδιαιτέρως των παιδιών. <br />
Ολοι τους είναι Παρόντες απόψε στην σκέψη της. Βραδιά Χριστουγέννων, του Θεανθρώπου τα Γενέθλια. Του Ανθρώπου που δίδαξε την αγάπη, την καλοσύνη, και μας ενδυνάμωσε ο,τι καλό συναίσθημα υπάρχει μέσα μας.<br />
 Ένα τέτοιο βράδυ της λείπει η συντροφιά τους, και η γλυκιά θύμησή τους γίνεται πόνος και απέραντη λύπη. Μέρες τώρα κοιτάζει το γραμματοκιβώτιο για ενα γράμμα, μια κάρτα να πιάσει στα χέρια της, βραδιά που είναι, να νιώσει πως τ΄ αγκαλιάζει, να την βάλει στο τραπέζι.. απέναντι της. Ίσως να λάβει, ίσως να καθυστέρησαν λόγω των ημερών...σκέφτεται. Δική της δικαιολογία, έτσι ήθελε να πιστεύει, μέσα της ήξερε... <br />
Κάποτε της έγραψαν. -Έλα κοντά μας μάννα, εδώ είναι η ζωή μας πια, αν δεν μπορείς και θέλεις συντροφιά έλα.<br />
Βέβαια εργαζόμαστε και πολλές ώρες της ημέρας θα βρίσκεσαι μόνη. <br />
Εμείς δεν μπορούμε να θυμόμαστε λεπτομέρειες ούτε να ερχόμαστε συχνά.<br />
Ωστε λεπτομέρειες η θύμηση της μάνας? μα που πήγε η τρυφερότητά τους?<br />
Το κυνήγι του πλούτου και της αλλιώτικης ζωής αλλοτριώνει, εξαφανίζει αισθήματα., πόσο εκλαψε τότε, μα δεν ξαναπαρπονέθηκε δεν ξαναμίλησε. <br />
 Ναναι καλά, ζητούσε, και πιο ταχτικά να μαθαίνει νεα τους.<br />
 Σκεφτηκε πως δεν πρέπει να αφήσει να περασει η βραδιά μεσα στο μισοσκοταδο και την μοναξιά της.. <br />
 -Οχι ,,θα σηκωθώ, έχω δουλειές για χάρη Του Κυρίου μας, πρέπει να Τον καλώς ορίσω, <br />
όπως παλιά. Έχω καλεσμένες τις φίλες μου τι θ πουν ? και αυτές κάπως έτσι νιώθουν, γιαυτό και μαζευόμαστε να συρρικνώνουμε τους πόνους μας...Οχι, οχι είπε σχεδόν φωναχτά, σηκώθηκε με προσπάθεια και στηριζόμενη στο μπαστουνι της αρχισε να ετοιμάζει. <br />
Δεν πέρασε πολλή ώρα και κατέφτασαν οι φίλες κρύβοντας ο,τι είχε μέσα της η καθε μιά τους.<br />
 Είχαν δεχτεί την πρόσκλησή της, την περίμεναν σαν μια τόνωση της ψυχής τους.<br />
Φθάνοντας στο σπίτι παραμέρισαν προβλήματα και στενάχωρες σκεψεις, και όλες μαζί έστρωσαν το τραπέζι, έβαλαν σερβίτσια, άναψαν κεράκια, τα φώτα , στόλισαν το δένδρο, με τα δώρα που είχαν ψωνίσει.<br />
 Γέμισε το σπίτι, ήταν χαρουμενες η μια με την αλλη ελεγαν τα δικά τους. <br />
 Άνοιξαν τα δώρα τους, εσάρπες, κάλτσες, γάντια, παντούφλες, μαντήλια κασκολ. ευχήθηκαν καλές γιορτές, γέλασαν, ενώ στην άκρη του ματιού τους καραδοκούσε να φανεί το δάκρυ, μα δεν το άφησαν να τρέξει, μόνο ενα ..γυάλισμα θάμπωσε για λίγο την όρασή τους..μαρτυρούσε ΠΟΥ.. έκανε βόλτα η σκέψη τους.. Κάπως έτσι πέρασαν την Αγια Νύχτα τους.<br />
 Η Κυρια Αικατερήνη φρόντισε να περασουν μια ομορφη ευχάριστη βραδια και τα καταφερε. <br />
 Εφυγαν ευχαριστόντας την φίλη τους, ευχόμενες Χρόνια Πολλά, και γύρισαν στην μοναξιά τους, μπάινοντας όμως στο αδειο σκοτεινό σπίτι τους ενας λιγμός ακούστηκε, δεν αντεξε φυλακισμενος τόσες ωρες στης ψυχής τα καγγελα.. <br />
Μόνη αργότερα η Κυρία Κατερίνα, και αφου ταχτοποίησε το σπίτι πηγε στο δωμάτιό της και μπροστα στα εικονίσματα ψέλλισε ευχαριστημένη την προσευχή της.  <br />
Και έπεσε για ύπνο, ταξιδεύοντας στα όνειρά της μακρια, πολύ μακριά στα υπερατλαντικά παιδιά της.", <br />
Νεφελη 2008<br />
<p>Δημοσίευση στο stixoi.info: 24-03-2014</td><td valign=top></td></table><br />