Αντίο

Δημιουργός: zoi

Για σένα δάσκαλε...

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Πόσες φορές δικαιούται να αγαπήσεις κανείς;
Πόσες φορές μπορεί να ανοίψει την ψυχή του;
Μονάχα η δική μου μοιάζει με τις Συμπληγάδες;
Μονάχα εγώ ότι αγαπάω το σκοτώνω;
Μ'έκανες πάλι να κλάψω, όπως παλιά.
Μα πια δεν κλαίω για μας.
Μονάχα για μένα κλαίω.
Και για τα όνειρα μου που θα μείνουν όνειρα.
Γιατί όνειρα θα μείνουν, μη γελιέσαι.
Κι ύστερα κλαίω γιατί κάποτε ήμουν 20 χρονών
και νόμιζα πως θα γίνω ευτυχισμένη.
Μα δε θα γίνω, όπως δεν έγινες κι εσύ.
Ποιος ψεύτης είπε πως οι εγωιστές έχουν δικαίωμα στην ευτυχία.
Κλαίω και για τις λέξεις
Τις λέξεις που γίναν η φυλακή μου, η κατάρα μου.
Οι λέξεις μονάχα αυταπάτες ξέρουν να γεννούν, σου το χα πει θυμάσαι;
Πόσες φορές μπορεί να αγαπήσει κανείς;
Σε είχα ρωτήσει κάποτε, όταν ήμουν παιδί, θυμάσαι;
Μου είχες πει πολλές φορές, όσες πιο πολλές τόσο καλύτερα.
Μα δεν είναι έτσι.
Ήταν ψέματα και το ξέρεις.
Από εκείνα που μου έλεγες για να μην κλαίω.
Μεγάλωσα δάσκαλε.
Μεγάλωσα κι είναι πίκρα μου μεγάλη.
Μα είμαι πεισματάρα και ξεροκέφαλη με ξέρεις.
Δεν θα αλλάξω εγώ για να χωρέσω στον κόσμο.
Θα αλλάξει αυτός για να χωρέσω εγώ...
Κάπου πρέπει να υπαρχει μια γωνία σ' αυτόν τον κόσμο για εκείνους
που θέλουν να τα δώσουν όλα...

Δημοσίευση στο stixoi.info: 16-03-2006