νύξεις Δημιουργός: ΑΝΤΗΣ Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info ήταν η ζήση μου δίχως παλάτια
μύρο και βάρσαμο στα μάτια
μα στης αγχόνης το θυμό
τέντωσα μονάχος το λαιμό
προτού να πολεμήσω έχασα τη μάχη
και γύμνωσα στο βούρδουλα τη ράχη
πάντα στην ώρα μου σα θεριστής
να χαιρετάω πάλι το χάος τη γής
πάγωσε το αίμα μου θολό
που έτρεχε στις φλέβες μου αφριστό
πέτρες τα νεύρα μου,πέτρες βουνά
και το μυαλό μου χωρίς μιλιά
κουλουριασμένο μέσα σ'ένα καλάθι
να λιάζεται κι ονείρατα να πλάθει
με την αλάθευτη βελόνα της πυξίδας
αφέντης,δαμαστής της καταιγίδας
περίεργε άνθρωπε σηκω περπάτα
σα νυχτερίδα που τριγυρνάει στη στράτα
σήμερα στη μαχαιρωμένη Λευκωσία
αύριο στην Αμμόχωστο εξορία
με το παλιό στους ώμους σου σακάκι
με λαδωμένο κασκέτο κι άδειο δισάκι
νέα όψη νέου προφήτη της αυταπάτης
φεύγεις δουλειά είσαι του κόσμου ο εργάτης
απ'τη θηλιά που ολοένα σε σφίγγει
απ'το βαθύ ξεσκισμένο σου λαρύγγι
πετιέται αετός με ατσαλένια φτερά
και φέρνει το μήνυμα σε νύχια δυνατά
σα να θροΐζουν μεστωμένα στάχυα
σα να βουΐζουν κύματα ,βροντούνε στα βράχια
ανασηκώσου στους αγκώνες και στάσου
την ανάσα σου κράτα κι αφουγκράσου
λαμπρό παραλήρημα ,εξαίσια οπτασία
η τρέλλα μπροστά μου που χαχανίζει κυρία
οι θεοί δε μ'ακούσαν σαν έκραξα
τυλιγμένοι σε νέφια ολομέταξα
μακρυνοί σεργιανούσαν και ξένοι
σ'ουρανούς γαλανούς καθαροί γελουμένοι
τι ναπώ,τι να πώ; μιάν ανέλπιδη λαχτάρα
μη τ'ανάθεμα ,τη βρισιά,την κατάρα;
αργοδιαβαίνω κι όλα σου μ'ακολουθούν
βαριά κι ανάλαφρα δεν με ρωτούν
όπου πατήσω του ποδιού μου το πέλμα
χαράζω τη σφραγίδα μου στο τέλμα
μα λέω πως σκόρπισε η φλόγα μου εκείνη
τσακισμένη χαμηλά στη γαλήνη
απ'την πείνα ,τα γκλόπ και τον κνούτο
μοιρολογάει το χαμένο της πλούτο
ανεμισμένα τα μαλιά σου χρυσά
καθώς παντιέρα ξεδιπλώνονται,λάμπουν τρανά
τα χέρια σου απλώνεις κι ανοίγεις το δρόμο
πούναι δαυλοί κοντρα στον τρόμο
πούναι λουλούδια να στολίζουν αγκαλιές
τις μέρες τις καλές ,τις νύχτες μου τις φλογερές
και το σώμα σου πούναι τραγούδι μου στο στόμα
κι έρωτας,έρωτας στο καθαρό σου το στρώμα Δημοσίευση στο stixoi.info: 01-04-2014 | |