η κατσαρόλα

Δημιουργός: flwredia

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Έχω μέσα μου ένα ηφαίστειο.
Βράζει.

Η κατσαρόλα εφάπτεται στη θερμαινόμενη εστία.
Η ζυγαριά κρέμεται στον τοίχο.
Ο καθρέφτης με τυφλώνει.
Το ζύγι δεν τα υπολόγισε καλά.
Και η φιλία μας πάει στράφι.
Που η φιλία όταν αρχίζει να μυρίζει αίμα ' κι όταν είσαι ματωμένος.

Η κατσαρόλα εφάπτεται στην θερμαινόμενη εστία και κοχλάζει.
Κοχλάζει το νερό, ώσπου εξατμιστεί.
Κι έπειτα, είμαι εγώ που στέκομαι και παρατηρώ και συλλογίζομαι τη γνωμάτευση της καμένης βάσης.
Δεν ήταν δική μου. Ήταν δική σου.
Δανεική την είχα , σαν τη φιλία μας.
Σαν τα γεύματα που μας μαγείρεψα.
Με την αγάπη που την γέμιζα, συχνά , περάσαμε εποχές μνημονικά άξιες , ζηλευτές του αύριο.

Έχω μέσα μου ένα ηφαίστειο.
Κι όταν κοιτάζομαι στον καθρέφτη, τυφλώνομαι.
Να έτσι, δεν προτιμώ τον καθρέφτη για αναπαραστάσεις.
Η αναπαράσταση είναι το κρανίο μου.
Κι ακόμα πιο πέρα, οι αναπαραστάσεις είναι οι διαστολές των συνειρμών μου.
Η δυναμική τους, είναι διαστρεβλωμένη, ενοχική ' μα σπουδαία στην επεξήγηση των ενοχών.
Και ακολούθως, αφού το κρανίο δέχεται συνεχώς τις διαστολές των συνειρμών, διογκώνεται.
Να λοιπόν , το σημείο βρασμού.

Δημοσίευση στο stixoi.info: 03-04-2014