Επτά

Δημιουργός: gthepoetc, Γιώργος

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Υπερηφάνεια στο χθες στο μάτωμα ενδίδεις,
σ΄ απογυμνώνει θελκτικά σημείο κακουχίας.
Μου αραδιάζεις μυστικά τ' εγώ σου αργοσβήνεις,
σαν δοκιμάζεις το κενό της όποιας απειρίας.

Φιλαργυρία κυνηγά τ' ασήμαντα σου θέλω,
και με σκορπίζεις στου μηδέν τις άγονες εκτάσεις.
Δεν σε χορταίνεις πια ποτέ εγώ στο αναφέρω,
πως περπατάς μαζεύοντας θιγμένες αντιστάσεις.

Πορνεία ο κόσμος της ντροπής υάκινθος το βλέμμα,
η γέννα έσπειρε κραυγή και τ΄ όνειρο ληστεία.
Γυρνάς βροχή της εξοχής, πολύχρωμο το ψέμα,
σαν απατάς με το μυαλό την κάθε απιστία.

Γαστριμαργία του κορμιού, το σίχαμα της νιότης,
διώχνεις ξανά το σεβασμό ακλόνητη η βρώση.
Γίνεσαι ένα με το "τρως" χαμένη ανθρωπότης,
κι εγώ κοιτώ με λύπηση το στόμα σαν βουρκώσει.

Φθόνος ξερίζωσε με μιας, η άνοιξη χωλαίνει,
η άλλη αίσθηση χαράς, εσύ μαδάς την ζήλια.
Μέσα σε κόκκινους μικρούς ανέμους αρρωσταίνει,
όποιος μαζί σου ξαγρυπνά και χάνει τα νοσήλια.

Οργή ατμού τα μάτια σου, διστάζοντας πεθαίνεις,
επιτυχία δεν μπορείς να παίξεις με τα νύχια.
Θυμώνεις άτολμα κορμί την τρέλα ανασταίνεις,
σαν τορπιλίζεις με κραυγές του έρωτα υποβρύχια.

Ακηδία στην ζωή στο άπειρο το ένα,
βουλιάζεις πρόσχαρη ντροπή αφήνεις το αντίο.
Εσύ δεν ήσουνα αυτή που λάτρεψα στ΄ αλήθεια,
παρά το άχρωμο επτά που άντεξα φορτίο.

Δημοσίευση στο stixoi.info: 18-03-2006