Αδικημένη

Δημιουργός: hellen!, Ελένη Ανγ

Οι ανθρωποι δεν σεβονται, πληγωνουν, αγνοουν. Αναγκαστικα μετα απο καποιο σημειο λυγιζεις. "νυχτα" γιατι καλη δεν.

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Μάτωσαν τα χείλη μου,
απ' τον πολύ τον πόνο,
και μ' άφησαν οι φίλοι μου,
στης λησμονιάς τον δρόμο.

Άδειασαν τα μάτια μου,
που φώλιαζαν αστέρια,
και φτιάξαν στα κομμάτια μου,
του πόνου τα λημέρια.

Τάχα πως ξεχάστηκα,
μυρίζοντας λουλούδια,
και τάχα πως κουράστηκα,
να τραγουδώ τραγούδια.

Ο φόβος μες το αίμα μου,
το αύριο που κοιμάται,
αδοξης μοίρας πνεύμα μου,
τ' ακούω να βρυχάται.

Εχω μια ψυχή,
βαθιά ερωτευμένη,
γλίστρησε κάπου στη ζωή,
και έγινε θλιμμένη.

Ο κόπος και η βροχή,
μυρίζοντας την μπόρα,
φυσάει φλόγα στην ζωή,
πυρώνονται τα δώρα.

Με πόνεσαν και λύγισα,
βαθιά αδικημένος,
ίσως Θεέ μου ζήτησα,
να 'μαι καταραμένος.

Δημοσίευση στο stixoi.info: 26-05-2014