Η … προσευχή

Δημιουργός: ferelpis, αρτέμης αξαρλής

Για όλους με μια φιλική μου καλημέρα.

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Αδυνατώ, στα ουράνια επίκληση να αρθρώσω,
τα χείλη μου, μαρμάρωσαν λέξη καμιά, δε βγαίνει
άδεια η ψυχή παντέρημη, από το φόβο τρέμει
κι’ όμως, στιγμή δε σκέφτεται, ένα πάτερ ημών…!
Βλέμμα, δεν επιτρέπεται εκεί, ψηλά να ορθώσω
τα αρχεία, διασαλεύουνε οι τύψεις στο μυαλό μου
προβάλλοντας, μια ζοφερή από τον εαυτό μου
εικόνα, από επαίσχυντο, άθλιο παρελθόν!

Στο μεγαλείο της ζωής σέβη, δεν υποβάλλω
στεγνά τα μάτια αδάκρυστα, σκότος τα περιβάλλει
η σάρκα μου αδύναμη , το εξαίσιο, διαβάλλει…
κρίνοντας, ως ανεπαρκές, ρηχό, το δι’ ευχών…
Μόνο, στο θάνατο μπροστά …δοξάζω τ’ όνομα σου
σταυροκοπιέμαι ανελλιπώς, στου βίου τας δυσμάς…
Θεία μετάληψη …επαιτώ κι’ όλη την ανοχή σου,
σε προσευχές, σ’ αναζητώ του ρόγχου, σιωπηράς….

Μεγαλοδύναμε Θεέ! Πλάστη μου και, σωτήρα
εσύ, με το δικαίωμα, σ’ ανάσταση νεκρών
τον άφρονα συγχώρησε εμένα, που δεν είδα
ποια είδωλα προσκύναγα, που έδινα παρόν…
Δέξου, να ρθω στο πλάι σου χιλιομετανιωμένος
φιλώ σταυρό, δε ψεύδομαι τι λες ,δε βοηθάς?
Κι’ εγώ, οπαδός σου ορκίζομαι, θα γίνω πωρωμένος
…Κερκίδα, στο υπόσχομαι… Ελέησον ημάς !

Δημοσίευση στο stixoi.info: 10-06-2014