Με λένε Γιάννη

Δημιουργός: evili68, Λιάκου Εύη

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Μάνα με πλάνεψαν σειρήνες και ντροπιάστηκα
Μου ‘δωσαν σκόνη και κουτάλι από χρυσάφι
Μ’ απογειώσανε στο χρόνο και ξεχάστηκα
Φύγε μακριά μυρίζω θάνατο και θειάφι
Μάνα μ’ ακούς;

Χτίζω παλάτια και γκρεμίζονται στο ψέμα μου
Το άδειο βλέμμα μου καρφώθηκε στο χώμα
Ράβω του ύπνου τα προικιά μου με το αίμα μου
Και με βολεύουνε για να αντέχω ακόμα
Μάνα μ’ ακούς;

Σκέψεις δεμένες με κλωστές από χρυσόνημα
Για τους αγγέλους που ποτέ δεν μεγαλώνουν
Μπάσο παράφωνο η φωνή μου τόσο ανώνυμα
Φταίνε οι χορδές που όλο σπάνε και με λερώνουν.
Μάνα μ’ ακούς;

Μέρες ανούσιες φτιαγμένες δίχως χρώματα
Πόσες ανάγκες η ζωή μου να χωρέσει
Μέτρησα χίλια κι άλλα τόσα ξένα στρώματα
Τόσοι μου ´μάθαν να πονώ και να μ´ αρέσει.
Μάνα μ’ ακούς;

Και πάω πίσω μπρος στο χρόνο
Εικόνες ψεύτες βλέπω μόνο
Εφιάλτες να με παγιδεύουν
Ξένα κορμιά να με παιδεύουν
Μάνα μ’ ακούς;
Και πάω πίσω μπρος στο χρόνο
Παλεύω μάνα με τον πόνο
Υπερηφάνεια πια δεν έχω
Μάνα μου φεύγω, δεν αντέχω
Μάνα…………..

Δημοσίευση στο stixoi.info: 17-06-2014