Ιστορίες δρόμου

<head ><meta HTTP-EQUIV=Content-Type CONTENT="text/html; charset=utf-8"><html><head><meta HTTP-EQUIV="Content-Type" CONTENT="text/html; charset=utf-8"><title>Ιστορίες δρόμου</title></head><table width=100%><td width=100% valign=top><p><b>Ιστορίες δρόμου</b><p>Δημιουργός: melitaadam@yahoo.gr, <i>Μελίτα Αδάμ</i><p><i> </i><p>Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info<p><br />
<br />
<br />
Ιστορία 12η<br />
<br />
Η  ΓΟΥΡΛΟΥ<br />
(Προσωπική ιστορία πελάτισσας)<br />
<br />
Συνηθιζόταν από τα πολύ παλιά χρόνια οι διπλές-τριπλές κούρσες. Εξυπηρετούσαν και τις δύο πλευρές• οι ταξιτζήδες συμπλήρωναν το μεροκάματο, οι πελάτες εξυπηρετούνταν.<br />
Το γραφείο μου ήταν στην Συγγρού και Σκρά. Για να πάω από το Γαλάτσι στη δουλειά μου και να είμαι εκεί στις επτά και μισή, έπρεπε να πάρω τρία συγκοινωνιακά μέσα• τρόλεϊ ή λεωφορείο, τραίνο ξανά λεωφορείο με αποτέλεσμα τρεις ώρες να σπαταλιέμαι στους δρόμους. Όσες φορές, σπάνιες, έπαιρνα ταξί είχα ημερήσιο κέρδος δύο ώρες από τον πολύτιμο χρόνο μου.   Στη γειτονιά έμενε ένας ταξιτζής, με αρειμάνιο μύστακα, που ως τότε δεν τον ήξερα.• Ένα φθινοπωριάτικο βροχερό πρωινό, ως συνήθως καθυστερημένη, όχι ακόμη στο μυαλό αλλά στην ώρα, με ψάρεψε ο γείτονας, είχε και αυτός αργήσει να σηκωθεί, έτσι ήμουνα η πρώτη του κούρσα.<br />
Μου αρέσει να κάθομαι στη θέση του συνοδηγού, έχω πλήρη ορατότητα και…η αυταπάτη ότι οδηγώ συγχρόνως, και  υπάρχει η δυνατότητα μιας δεύτερης κούρσας.  Στη διαδρομή, μέχρι το γραφείο, πήραμε εναλλάξ πέντε πελάτες για Ομόνοια, Σύναγμα, Ξενοφώντος, στα γραφεία της Ολυμπιακής και τέλος για Φάληρο. Όταν φθάσαμε στο γραφείο δεν ήθελε να του πληρώσω την κούρσα μου. Έκπληκτη τον ρώτησα: «Γιατί», «Θα σου εξηγήσω αύριο το πρωί. Πατάει γκάζι και φεύγει.  <br />
Την άλλη μέρα με περίμενε πρωί-πρωί, μου είπε πως με θεωρεί γουρλού «Ποτέ μου δεν πήρα έξι κούρσες…».  Μου πρότεινε, πολύ απλά, να είμαι κάθε μέρα η πρώτη του κούρσα, να κάθομαι δίπλα του και να του πληρώνω τη μικρότερη διαδρομή, ήταν τότε τριακόσιες δραχμές. Φυσικά αποδέχτηκα με μεγάλη χαρά την πρότασή του. Για μήνες το έπαιζα κυρία εποχούμενη. Γίναμε φίλοι με τον Γιώργο Μπισδέκη.<br />
Κάθε μέρα από το Γαλάτσι κατεβαίναμε μέσω  της Κυψέλης, γιατί αυτή η τόσο πυκνοκατοικημένη περιοχή, βγάζει, ειδικά το πρωί, πολλές διπλές κούρσες, με ποσοστό 85%-90% γυναίκες.<br />
Εκείνο το πρωινό είχαμε φτάσει στη Σχολή Ευελπίδων χωρίς να σταυρώσουμε πελάτη, προς μεγάλη λύπη και το φόβο μου μη και χάσω τον τίτλο της γουρλούς με όποια εύνοια αυτό συνεπαγόταν, όταν μας σταματά ένας κουστουμαρισμένος κύριος. Χαρούμενη του λέω «Πάρτον αυτόν, πάει πιο κάτω από το γραφείο μου». Ο ταξιτζής αναπτύσσει ταχύτητα και φεύγει. «Αυτός είναι γραμμένος στη μαύρη λίστα. Μας την «έχει κάνει» πολλές φορές, για διαδρομή 500 δραχμών μας δίνει δεκαχίλιαρο, που να βρεις πρωί-πρωί ρέστα».<br />
Του εξηγώ ότι είναι δικηγόρος σε μια εταιρεία, ότι έχει οικονομική επιφάνεια, τον ξέρω, είναι γείτονάς μου.<br />
«Δεν ξέρεις τίποτα. Βέβαια μπορεί να είναι όλα αυτά, αλλά συνάμα είναι ένας χαρτοπαίκτης του κερατά• όλες οι λέσχες τον ξέρουν, είναι ένας καραμπίνας, μπλοφάρει. Είναι ανέντιμος. Τρεις λέσχες στην Κυψέλη, του έχουν κλείσει την πόρτα».<br />
Ευτυχώς πιο κάτω βρήκαμε  δύο κούρσες, έτσι διατήρησα τα προνόμια της…  γουρλούς.<br />
<p>Δημοσίευση στο stixoi.info: 18-06-2014</td><td valign=top></td></table><br />