Από νησί…κομμάτι ελπιδοφόρας Γης

Δημιουργός: Lionara

Πηγή έμπνευσης http://searchingthemeaningoflife.wordpress.com/

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

[I]Κόκκινο πλοίο τους άφησε, σε ασφαλές λιμάνι
Νήσος που τους αγκάλιασε, τους μέρεψε με χάδι
Άνεμοι τους γλυκάνανε, τους γιάτρεψε το αλάτι
Οι βράχοι τους μιλήσανε, κρυφοί, φανερωμένοι
Ζωντάνια πώς εκράτησαν σε νέκρα που γυρωφέρνει?
Αλάτι καίει τις άκρες του, αγάπη μέσα μένει
Όσο κι αν βασανίζεται, βοήθεια δεν προσμένει
Δίνει Χαρά στη Φύση μας, πόνο τουρίστα ευφραίνει
Χειμώνες κι αν επέρασε, όαση παραμένει
Ελπίδα κάθε ναυαγού, κύμα που παρασέρνει
Κερνά παράδεισου ποτά η νύχτα όταν μπαίνει
Κοκτέιλ τρελού χορού Χαράς, καρδιά ανανεωμένη
Τα αστέρια κι αν φθονήσανε, η λάμψη τα τυφλώνει
Λαμπρό κοτσάνι φεγγαριού, που δεν το μαραζώνει
Την μέρα που δεν φαίνονται, ρουφάν όλο τον ήλιο
Στην άμμο αφουγκράζονται της Γής τον κάθε χτύπο
Του έρωτα το αντάριασμα, τις αλλαγές που φέρνει
Του θυμού το ξέσπασμα, που μόνο καταστρέφει
Της αγάπης αγαλλίαση, που όλα τα γλυκαίνει
Ώσπου να αφήσουν το νησί , έχουν πολλά να μάθουν
Γη, δέντρα, βράχοι, κύματα γλώσσα μέσα δεν βάζουν
Ό,τι μπορεί και λέγεται με στίχους θα λαλήσουν
Για όλα τα υπόλοιπα δεν θα ξαναμιλήσουν
Η λίγη ειλικρίνεια ρισκάρει για τα ωραία
Μα η πολύ συνωμοτεί για να ‘ρθουν τα μοιραία
Του ανθρώπου ο νους παρανοεί τα φυσικά κι ωραία
Όσα η Φύση θα του πει, άνθρωπος μη μιλήσει
Ο άνθρωπος του ανθρώπου του σοφία θα φθονήσει
Ο θάνατος καραδοκεί να τον γρονθοκοπήσει
Μες απ΄την βάρκα Χάροντα την νήσο θα χαιρετήσει
Ωραία, μοιραία κι όμορφα… όμως θα έχει Ζήσει[/I]

Δημοσίευση στο stixoi.info: 25-06-2014