Μαρμαρωμένη Πόλη

Δημιουργός: Γεδεών, Γιάννης Μαυρόγιαννος

Για την Αμμόχωστο την συρματομλεγμένη

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Μαρμαρωμένη Πόλη
Είχες το κύμα αγκαλιά τον ήλιο στα μαλλιά σου
Και όλους τους γοήτευες μ’ αυτή την ομορφιά σου
με τους ανθούς της λεμονιάς κοιμόσουνα τα βράδια
και ο αφρός της θάλασσας σούδινε χίλια χάδια.

Ήσουν μια κόρη π’ άστραφτες σαν λάμπουν και τ’ αστέρια
Μέχρι που σε αγγίξανε τα λερωμένα χέρια
Ήταν πολλοί οι εραστές που θέλαν να σ’ αγγίξουν
Και κάναν όλοι σχέδια πώς να σε στραγγαλίσουν

Με λόγια μελιστάλαχτα μίλησαν στα παιδιά σου
Αυτά που τα χαίδευες μέσα εις την ποδιά σου
Και κάποια τους πιστέψανε και σμίξανε τα χέρια
Παίρνοντας δώρα ακριβά και δίκοπα μαχαίρια

Κι’ μάνα σου απέναντι τους είπε να ορμίσουν
Στους εραστές σου ένα πρωί αυτοί να σε χαρίσουν
Κι’ άρχισαν τα μαχαίρια τους να κόβουν τα μαλλιά σου
Ξεχνώντας ότι ήτανε κι’ αυτοί απ’ τα παιδιά σου.

Και ύστερα εσμίξανε μ’ ένα πελώριο κύμα
Και φέρανε τον εραστή κι’ εσύ έγινες θύμα
Καθώς τα χέρια σ’ άγγιξαν σαν ήσουν λαβωμένη
Επάγωσες και έγινες πόλη μαρμαρωμένη.

Σαράντα χρόνια καρτεράς και ήλιος δεν εφάνει
Κι’ αντί τον ήλιο στα μαλλιά σου φόρεσαν στεφάνι
Ένα στεφάνι αγκαθωτό που σε ματώνει χρόνια
που πάγωσε και τη φωνή απ’ τα γλυκά τ’ αηδόνια.

16-7-2014

Δημοσίευση στο stixoi.info: 16-07-2014