Tα μονοπάτια που χωρίζουν

Δημιουργός: Martyr, Nikos Ποταμούσης

Ο χρόνος δημιουργεί αποστάσεις, μα ότι αγαπάς όπου και αν είσαι θα το ''φτάσεις'' ...

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

[I][align=center]Τα μονοπάτια μας για λίγο θα χωρίσουν
Θα μείνουν άδειες τα βράδια οι αγκαλιές
Όμως εκείνοι που τολμούνε να αγαπήσουν
Συναντιούνται στα όνειρα και στις σκιές

Θα είμαι εκεί στα όνειρα σου όταν με θες
Ένα χάδι απαλό απ'το ανοιξιάτικο αγέρι
Όταν θα νιώθεις να σε πνίγουν οι σιωπές
Στα δύσκολα να σου κρατώ σφιχτά το χέρι

Στη πιο σκοτεινή "καληνύχτα" θα με βρεις
Στις σκιές που ακολουθούν τα βήματα σου
Και όταν το λίκνο θα ψάχνεις για να δεις
Θα έχω χαθεί και πάλι στα όνειρα σου

Ψάξε με, εκεί που οι άλλοι δεν τολμούνε
Μόνο στα βλέμματα αλήθειες της σιωπής
Μια στιγμή αν οι καρδιές μας μόνο ζούνε
Είναι ο μόνος προορισμός ολόκληρης ζωής

Σκυφτός στους δρόμους τώρα περπατάω
Βουβός ο κόσμος αθόρυβα με προσπερνά
Τα βήματα του γυρισμού σου πια μετράω
Και ο χτύπος στην καρδιά δειλά γυρνά

Εικόνα καλοκαιρινή να ντύνει κάθε βράδυ
Θαρρώ πως η μορφή σου με στοιχειώνει
Βάλσαμο γλυκό του Έρωτα σου χάδι
Με ανασταίνει μόνο για να με σκοτώνει

Μπορεί να έφυγες και να'σαι μακριά μου
Την σκέψη σου όμως, την έχω φυλακίσει
Όταν τα βράδια θα γυρνάς στα όνειρα μου
Να κάνουμε έρωτα και εκείνη να μεθύσει

Να είσαι το φεγγάρι και να σε ντύνω φως
Να γίνω Ήλιος σου, να διώχνω το σκοτάδι
Συνένοχος μας να είναι μονάχα ο Ουρανός
Η αγάπη φλογισμένη σε κάθε μας σημάδι

Μπορεί η νύχτα να κυλά και να τελειώνει
Να είμαι μια ανάμνηση που θα τη σβήσει
Να νιώθεις πως σε άφησα στο γκρίζο μόνη
Μα ότι η αγαπά η καρδιά πως να τ'αφήσει

Πέρασε ο χρόνος κι εμείς απλοί διαβάτες
Όταν σου μοιάζει λίγος πρέπει να θυμάσαι
Δεν είναι φυλακή τα σύνορα και οι χάρτες
Θα είμαι πλάι σου γλυκά για να κοιμάσαι
[/align][I][/I]

Δημοσίευση στο stixoi.info: 24-07-2014