Του στεναγμού

Δημιουργός: Δήμητρα

Για τα παιδιά των πολέμων που πεθαίνουν πριν προλάβουν να χαρούν το πατρικό χάδι, ενώ αυτοί που τα σκοτώνουν λένε όμορφα παραμύθια και καληνυχτίζουν με ένα φιλί στο μέτωπο τα δικά τους παιδιά... Πώς μπορούν; Άραγε πώς;

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Του στεναγμού η γιατρειά
ειν’ η γαλήνη κι η χαρά
όμως παντού δεν ξημερώνει
μέρα ίδια.

Μωρό –παιδί σου ‘ναι γραφτό
πάντα κυνήγι και κρυφτό
να ‘ναι τα μόνα σου που έμαθες
παιχνίδια…




Ρεφραίν

Αυτόν τον κόσμο το μικρό
πάντα ένα όνειρο νεκρό
τον νανουρίζει
και του τάζει παραδείσους.
Κι όταν ξυπνήσει ξαφνικά
με βόμβες και με χημικά
γλεντά ο θάνατος
στον πυρετό του μίσους…



Όσοι σταθήκαν τυχεροί
ποτέ δεν άναψαν κερί
καμιάς θρησκείας δεν στεφθήκαν
πρωτοπόροι.

Γιατί η γη κι ο ουρανός
δεν είναι κτήμα κανενός
για ένα Θεό να τον μοιράζουν
αιμοβόροι…



Γιε μου, η μόνη-τελευταία μου ελπίδα
τ’ αθώα μάτια σου όταν σε πρωτοείδα…

Δημοσίευση στο stixoi.info: 29-07-2014