Τα νησιά του χωροχρόνου

Δημιουργός: helianthos, Theo Kouris

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Μια πυκνή σιωπή, μια αταραξία
σαρώνει το σύψυχο.
Το σκοτάδι έφτασε, είναι εδώ, ολάκερο,
αδιαπέραστο και καταθλιπτικό.
Μας καταπίνει, σκεπάζει τις πέτρες,
το χώμα, τα λουλούδια, τα ποτάμια,
τις λίμνες, τις θάλασσες,
τα νησιά της ελπίδας,
τη κουρασμένη "καλημέρα" μας,
την αργόσυρτη απλανή πορεία.
Τα στερεότυπα λόγια,
το σκουριασμένο χαμόγελο.
Το φως, τη ζωή.

Δεν είναι σύγκρουση, δεν είναι μάχη,
δεν είναι θάνατος.
Είναι ανυπαρξία, είναι κενό,
έξοδος απ' τον χρόνο.
Το απόλυτο τίποτα μιας μεταφυσικής,
απροσδιόριστης, άχρωμης
και άγευστης προσμονής.
Μιας μεταλλαγμένης εικονικής ελπίδας,
αντικατοπτρισμός θαύματος
που αιωρείται απατηλά
πάνω απ' τα αριθμημένα βήματα
ενός δέσμιου προορισμού.

Και τότε, τα νησιά του χωροχρόνου
αχνοφεγγίζουν μπροστά και πίσω μας,
αντανακλάσεις μακρινών πανσέληνων,
σκιρτήματα κρυμμένων ήλιων διάφανων,
λαμπυρίσματα πετρωμένα μπροστά
σε μιαν άγνωστη έξοδο.

Αναδύονται απρόσκλητα κι επίμονα
μέσα από μυστικές πύλες κι υψώνονται
σιγά σιγά στον μενεξεδί ορίζοντα του δειλινού,
ανοίγοντας διάπλατα τα παράθυρα τους
στη μελαγχολική αύρα της αναζήτησης.

Δρόμοι και σπίτια φωτίζονται με μιάς,
άλλα απ' τη σιγουριά της συνέχειας
και κάποια από τη πιθανότητα.
Γειτονιές, πρόσωπα, φωνές, χαμόγελα,
παιχνιδίσματα, φτερουγίσματα ερώτων
που στέλνουν ένα φιλί απαλό
κι ύστερα χάνονται μακριά,
μέσα σ' ένα σύννεφο αμφιβολίας,
νοσταλγίας κι ενοχών.

Το καλοκαίρι διαβαίνει γοργά
κι ανεπαίσθητα, αφήνοντας ξοπίσω του
τα ίχνη μιας επίχρυσης ψευδαίσθησης.
Αναζητώντας την επόμενη ήδη βράδιασε...[align=left][align=left][align=center][/align]

Δημοσίευση στο stixoi.info: 23-08-2014