Η αλήθεια χτυπάει μια φορά την πόρτα

Δημιουργός: MARGARITA

Πως να ξεχάσω δεν το θέλω......

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Εσύ έχασες! Έχασες να δεις λευκό διάδρομο φυγής
που αρνείται να γίνει το σκοτεινό σπιτικό
ενός σκασμού εγωισμό, ενός Θεού της θλίψης.
Να ακούσεις τον ήχο που κάνει η βελόνα
όταν καρφώνει την καταστολή.

Αλλά τι λέω! Δεν είδες αλυσίδες να σέρνονται,
ούτε έκλεισες τα αυτιά σου στις κραυγές
που φτιάχνουν τραγούδια.

Εσύ έχασες! Ναι! Θα σου έδειχνε μια ζωγραφιά
από ανέμους και φωτιά. Και θα έκαιγες τον πόνο.
Κι ότι περίσσευε θα το σκορπίζανε οι άνεμοι.
Και θα ματώνανε. Και η ζωγραφιά θα είχε πιτσιλιές
από κόκκινο. Κόκκινο δικό σου. Το αποτύπωμα σου.
Φευ! ανάλαφρη στα λημέρια σου θα γύρναγες.
Με ένα πανωφόρι γαλήνης. Εσύ έχασες!
Φως!

Τίποτα κρυφό από τον ήλιο. Και εκείνης ποτέ
δεν της άρεσαν οι σκοτεινοί άνθρωποι.
Αλλά πως μπορείς;
Πως μπορείς εσύ που μαύρο φόρεσες να μην νοιώθεις;
Αλλά τι λέω! Εσύ μόνο χρώμα στο ρούχο άλλαξες.
Χα! Θα σε απάλυνε. Θα σου δείχνε τα σημάδια
στους καρπούς της με ασημένιο μολύβι.
Τις χαρακιές της.

Γιατί εκείνη με τον θάνατο συναντήθηκε δύο φορές.
Βλέπεις δεν άντεχε τον πόνο, ούτε το σκοτάδι.
Δύο τσιγάρα δρόμος ήτανε μα έκρυβε αλήθειες.
Σπαρμένος με μια εκατοντάδα χρωματιστά σποράκια
να βρει ο θάνατος τον δρόμο να ξεφαντώσει.
Με την δική της συνενοχή, να νικηθεί.
Δεν τα κιμιάσανε.
Αχ! μάτια μου. Εσύ έχασες!

Η αλήθεια χτυπάει μια φορά την πόρτα.
[I]

Δημοσίευση στο stixoi.info: 25-08-2014