Εντελβάις

Δημιουργός: ptoumassis, Παναγιώτης Θ. Τουμάσης

Γράφτηκε στις 17.1.1990

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Σε μαύρη, απάτητη κορφή, στο χιόνι,
βαριά, μια μοίρα, εμένα μ’ έχει φέρει.
Κει, που ο βοριάς χιονόμπαλες σηκώνει
κι όπου αν θνητός βρεθεί, φριχτά υποφέρει!

Σπήλαιο έκαμα οίκο, κρούσταλλο και πάγο,
πελεκημένο απ’ τη δική σου απάτη…
Κι έχω εντελβάις, σε βάζο να φυλάγω,
που τούς μιλώ κι αυτά μού κλειουν το μάτι!

Στο ηδύ άρωμά τους, η ψυχή μου δέσμια,
της ηδονής φαρμάκι στάει στα χείλη.
Αφότου εχάθης συ, το ’πινα κι έσμι’α,
σ’ Αγάπης όμοιας Σου, μνημειό και στήλη!

Τότες, η μνήμη πλήγωνε το σώμα,
γυμνό, φθαρτό, κόμπος κάθε του στάλα.
Χιονάνθρωπος στο κρύο, π' ωστόσο ακόμα
μυστήρια νέα, ξαναζητάει, μεγάλα!

Είμαι τοτέμ. Μα εσύ, μορφή του δόλου,
στο μαξιλάρι μου, κλαις, να γυρίσω.
Έχεις ντυθεί τη βοή του κόσμου όλου,
κι όλο το φως. Και θέλω, ω πώς! Να ζήσω…

Π.Θ.Τουμάσης

Δημοσίευση στο stixoi.info: 15-09-2014