Οι σταγόνες και η αιωνιότητα

Δημιουργός: Grisio

χορεύοντας με ... της σταγόνες (καλά δεν πάω καλά...)

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Δυο περιστέρια ταλαντεύονται παιχνιδιάρικα στους αιθέρες
μερικές σταγόνες βροχής χορεύουν στο παραθύρι μου...
ο ήλιος δύει...
προσπαθώ να κοιτάξω κατευθείαν μέσα του...
τα μάτια μου τζούζουν...
ένα δάκρυ κυλά αργά στο μαγουλό μου
και ακουμπά απαλά τα στεγνά μου χείλη.
η γεύση της αλμύρας με στροβιλίζει στις αναμνήσεις...
η καρδιά μου κοχλάζει, όπως ένα πριν από την έκρηξη φλεγόμενο ηφαίστιο...
αισθάνομαι της αρτηρίες μου, που πάλι προσπαθούν να αποδράσουν...
οι σκέψεις μου φρενάρουν... κάθε χαρά στην ζωή πνίγεται κι από έναν πόνο...
μα η καρδιά μου επαναστατεί...
ψάχνει τον δρόμο της αγάπης...

Ένα κοράκι διώχνει τα περιστέρια από το πεδίο ορατότητας μου...
οι σταγόνες στο παραθύρι μου ενώνονται ηδονικά
και ακολουθούν μαζί πιστά το γραφτό τους...
σκοτεινιάζει...
ο ήλιος χάνεται αργά στον ορίζοντα και το δάκρυ μου στεγνώνει...
μένει μόνο η αλμύρα στα χείλη μου...
και πάλι άσχημες λέξεις χορεύουν γύρω μου
και προσπαθούν να διακορεύσουν την καρδιά μου...

Παρασκευή

Μια χαρά αναμονής απλώνεται και με τυλίγει...
σήμερα θα είναι μια ξεχωριστή μέρα...
θα αποκτίσουν επιτέλους τα όνειρα, σάρκα και οστά;...
θα μπορέσω επιτέλους να απλώσω τα χέρια μου
και να πιάσω τ' αστέρια;...
πολύ λίγα πράγματα, για την αλήθεια ελάχιστα, γίνονται όπως τα επιθυμώ...
αλλά σήμερα;...
ναι σήμερα είμαι ευτυχισμένος...
ξέρω πως κάποιος μ' αγαπάει...
είναι μεγάλη ευθύνη το να ξέρει κανείς ό,τι τον αγαπούν...
δεν θέλω να απογοητεύσω κανέναν...

Παρασκευή βράδυ

άλλη μια μέρα μας αποχαιρετά...
είμαι ξαπλωμένος στο κρεβάτι
και οι μεγάλες μου αγάπες είναι δίπλα μου ξαπλωμένες...
δεξά και ζερβά μου...
είναι ένα απίστευτο συναίσθημα να σ' αγαπάνε
και μια τεράστια ευθύνη επίσης...
η καρδιά μου έχει βρει την ειρήνη της,
μα μια τεράστια μαύρη τρύπα απλώνεται απειλιτικά
και ρουφάει όλη μου την ενέργεια...
θέλω να συνεχίσω να αγαπάω...

Σάββατο

Η καρδιά μου πολιορκείται και δέχεται θερμά πυρά,
μα αμφιβάλλει...
Στην προσπάθεια εκπόρθησης της, χτυπάει πιο δυνατά
μα μένει οχυρωμένη πίσω από τα κάστρα...
Οι σωματικές μου επιθυμίες προσπαθούν να προδώσουν την καρδιά...
προσπαθούν να την πείσουν πως αυτήν την φορά όλα θα είναι διαφορετικά...
μα η καρδιά επιμένει...
τα αισθήματα χαρίζουν στις επιθυμίες ένα κρύο ντουζ
κι εγώ περιμένω και εύχομαι πως η καρδιά μου έχει κάνει λάθος...
πως αξίζει να περιμένω...

Κυριακή

Η πολυορκία με τα ρόδα πέρνει τέλος... βαριά όπλα πέρνουν θέση...
η καρδιά μου είχε για άλλη μια φορά δίκαιο...
γαμώτω...

τα περιστέρια πετούν ξανά πίσω στον κήπο και χορεύουν ένα βαλς
που στης σκέψεις μου ψιθυρίζω...
για μια στιγμή τα δυό τους με κοιτούν...
κατευθείαν στα μάτια...
και σκέφτομαι πως κοιτούν ίσια μέσα στην ψυχή μου...
είμαι σίγουρος...
ναι θα ορκιζόμουνα...
πως για μια στιγμά μου χαμογέλασαν...
Οι σταγόνες γλυστρούν μαζί το παραθύρι μου
και ευτυχισμένες ενώνονται για την αιωνιότητα...

Δημοσίευση στο stixoi.info: 03-04-2006