Άφθαρτη κραυγή

Δημιουργός: ειρήνη, Ειρήνη Παραδεισανού

γραμμένο προ δεκαετίας..

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

ποιο άπαρτο κάστρο θε να πάρουμε
έτσι γυμνοί απ' όνειρα, γυμνοί από κοντάρια;

ποια ελπίδα θα φωτίσει τη ματιά μας
που ανέλπιδα στοχεύει ολοένα γύρω
με βλέμμα τυφλό, βλέμμα νεκρό;

πώς θα γείρουμε στο άδειο στρώμα
μετά από μια νύχτα κάματου και μόχθου,
όταν τα φαντάσματα είναι ψεύτικα
και οι οπτασίες που τα χέρια μας οπλίζουν
χάνονται χωρίς ένα λόγο, χωρίς μια κραυγή;

πώς να νικήσεις το αόρατο τίποτα;
πώς να το πολεμήσεις με κοντάρια χωμάτινα,
κοντάρια που λιώνουν στο πρώτο κύμα, στην πρώτη στάλα;

πού να απογείρουμε όταν νικημένοι από τη θλίψη
θα κλάψουμε σε ψεύτικους ώμους;

Τι παρηγόρια να σου δώσουν οι ψεύτικοι ώμοι;

οι γητειές πια ανατράπηκαν , διαλύθηκε η μαγεία τους
και τι να ξορκίσεις;
όταν ο ίδιος σου ο δαίμονας
σου κουνάει τα νήματα και σου γνέφει να υποκύψεις
σε μάταιες φιγούρες και ανόητα παιχνίδια..

μαραμένες ματιές και άκαρπες αυταπάτες
σφιχτά αγκαλιάσαν τη φυγή , τη δέσαν με κλωστή χρυσή
αιχμάλωτη την πήραν..

κι έμεινα πίσω της εγώ
ένας παλιάτσος δίχως φως
να φλέγομαι ..
να αποζητώ
την άφθαρτη κραυγή.

Δημοσίευση στο stixoi.info: 03-04-2006