Το μπεκιάρικο δυάρι

Δημιουργός: ΒΥΡΩΝ

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Κείνο το παλιό δυάρι
που με στέγαζε μπεκιάρη,
στα καλύτερά μου χρόνια, μα και πιο μετά,
είπα να το σουλουπώσω
κι όσο-όσο να το δώσω,
σε κανένανε εργένη, ψιλοφουκαρά...


Έστειλα εχθές μαστόρια,
να του φτιάξουνε τα στόρια,
να στοκάρουνε τις τρύπες, πάνω στο σοβά
και ν' αλλάξουν μες στο μπάνιο,
το παλιό το λαβομάνο
κι όλα τ' άθλια πλακάκια, τα 'ργολαβικά..


Μπήκαν μέσα οι μαστόροι,
μα πριν πιάσουν πηλοφόρι,
αχνοφάνηκε μπροστά τους, σα θολή σκιά,
τ' όμορφο το φάντασμά σου,
που κρυβόταν -για φαντάσου-
μες στη χωνευτή ντουλάπα, κούκλα μου γλυκιά !...


Τους την έπεσε στα ίσια :
"- Πάρτε δρόμο ρε δερβίσια
και ποτέ ξανά μπροστά μου μάστορες μην δω !..
Μες σε τούτο 'δω το διάρι,
το πιο ζόρικο μανάρι
που 'χει γράψει ιστορία, ήμουνα εγώ !..


Τι κι αν ήμουν παντρεμένη..
Τίποτε δεν με βαραίνει !..
Γούστα έβγαζα ωραία, με καλή καρδιά,
μέχρι που η πιτσιρίκα,
πού 'χε ρετιρέ για προίκα,
μου τον πήρε τον καριόλη απ' την αγκαλιά.."


Τρέξαν έξω οι μαστόροι
φοβισμένοι, μα το ζόρι
το αφήσανε σε μένα κούκλα μου γλυκιά,
που χρωστάω για το διάρι,
ΕΝ.Φ.Ι.Α και άλλα βάρη,
ένεκα που το στοιχειό σου, το 'χει για φωλιά...

Δημοσίευση στο stixoi.info: 23-09-2014