Μαριαννα Βλαχου - Καραμβαλη

<head ><meta HTTP-EQUIV=Content-Type CONTENT="text/html; charset=utf-8"><html><head><meta HTTP-EQUIV="Content-Type" CONTENT="text/html; charset=utf-8"><title>Μαριαννα Βλαχου - Καραμβαλη - Πρώτη εσοχή(στη</title></head><table width=100%><td width=100% valign=top><p><b>Μαριαννα Βλαχου - Καραμβαλη - Πρώτη εσοχή(στη</b><p>Δημιουργός: sofia strezou, <i>ΣΟΦΙΑ ΣΤΡΕΖΟΥ - SOFIA STREZOU</i><p><i> ΜΑΡΙΑΝΝΑ ΒΛΑΧΟΥ - ΚΑΡΑΜΒΑΛΗ - Πρώτη εσοχή(στης ψυχής το σώμα) από την Σοφία Στρέζου</i><p>Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info<p>ΜΑΡΙΑΝΝΑ ΒΛΑΧΟΥ - ΚΑΡΑΜΒΑΛΗ - Πρώτη εσοχή(στης ψυχής το σώμα) από την Σοφία Στρέζου<br />
<br />
Από τις ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΤΩΝ ΦΙΛΩΝ, κυκλοφόρησε το 2013 η τρίτη ποιητική συλλογή της Μαριάννας Βλάχου - Καραμβάλη, «Πρώτη εσοχή (στης ψυχής το σώμα)».<br />
Το βιβλίο φιλοτέχνησε εικαστικά, με τους ζωγραφικούς πίνακές του, ο Δημήτρης Καραμβάλης.<br />
<br />
Στο νέο της λογοτεχνικό γέννημα, σιβυλλικοί στίχοι περιστοιχίζονται από μια μεγάλη γλωσσική τάφρο, στα υψίπεδα της ποίησης.<br />
Γιατί, καμιά περιοχή στον άνθρωπο δεν είναι τόσο ανεξερεύνητη, όσο η αχαρτογράφητη περιφέρεια της ψυχής. Ασυνθηκολόγητος τοίχος υψώνεται στην α-συμβατική προσπέλαση και στην έλευση της κρυφής γοητείας, που η δημιουργός γενναιόδωρα επιτρέπει.<br />
Έτσι, δημιουργείται η πρώτη ρωγμή στο συμπυκνωμένο απόσταγμα των παθών, μετουσιώνοντας τις θρυμματισμένες πληγές σε γραφή, για να αναδεικνύεται η ποιητική της μυθολογία.<br />
Κι όσο το φως θα εισβάλλει από την πρώτη εσοχή, τόσο θα απελευθερώνεται η αιχμάλωτη ψυχή, υψιπετώντας με νοηματικούς πειραματισμούς στη συναρμολόγηση νέων ποιημάτων!<br />
<br />
Οι λέξεις συντάσσονται παρνασσικά - με πολυτονικό σύστημα - στην αποτύπωση των συναισθημάτων.<br />
Συντομία και ένταση επεκτείνουν τη θέαση πέρα από τις γραμμές και τα περιγράμματα. Αναγνωρίζεται η συναισθηματική εποπτεία στις πτυχές των λέξεων, χαρίζοντας μια καθαρή συγκίνηση στον αναγνώστη.<br />
<br />
Στην ωριμότητά της η ποιήτρια ακολουθεί την δια βίου μάθηση, ανασυγκροτώντας την σκέψη. Οι εμπειρίες της γνώσης κρυσταλλώνουν τον λόγο σε διανοητικά διανύσματα, που η ίδια κατάφερε με επιτυχία να διασχίσει.<br />
Τα ποιήματά της διατηρούν τη σοφία, καθώς κινούνται στη δραματικότητα συστοιχιών πυκνών νοημάτων. Αποκρυπτογραφείται η αδιάλυτη αίσθηση στα διαλυτά δομημένα σώματα με ρέουσα ευαισθησία, στις καθαρτήριες αφηγητικές ενθυμημάτων.<br />
Μεταγγίζει υλικά από την καρδιά και τον νου, απωθώντας ληθαργικούς ύπνους, με τις ιδέες να χτίζουν άρτια μορφολογικά και υφολογικά ποιήματα.<br />
<br />
Συνταυτίζεται, ενσωματώνοντας στίχους που σκέφτονται, που μιλούν, που αγκαλιάζουν τρυφερά ό,τι την πλήγωσε και ό,τι την πόνεσε.<br />
Βυθίζεται στα ακρωτήρια των παθών, όταν η μελαγχολία αποκοιμίζεται στην άκρη των βλεφάρων και τα μάτια αναζητούν τις κελευστικές αναθυμιάσεις της νοσταλγίας, «(σ)το αλφαβητάρι των ονείρων».<br />
<br />
Οδοιπορικό<br />
<br />
Μέχρι να φτάσω στο ποίημα<br />
Θα διαβώ τη συνάρθρωση του εφήμερου.<br />
Μονοπωλώντας το αλφαβητάρι των ονείρων.<br />
Στη σημειωτική των λέξεων.<br />
Τότε που έστηνα αγόγγυστα τις μέρες<br />
Απέναντι από το πρόσωπό Σου.<br />
Τραβώντας τώρα τις αδρές γραμμές.<br />
Απ’ τα παλιά μου λάθη<br />
Ως πρώτης γραφής<br />
Ιερά ενθυμήματα.<br />
Μονάζω…<br />
<br />
Η ποιήτρια εναποθέτει στην ποίηση αμυντικούς μηχανισμούς, στην τελετουργία της έκφρασης. Βαλσαμωμένη σιωπή στενάζει σε ρούχα που αντιστέκονται. Παρηγοριά ο άνεμος, στις εξορίες έντιμων στίχων.<br />
Είναι η δική της φυγή στο ποιητικό θαύμα, που αναβαπτίζεται με λέξεις, εμφυσώντας ζωή στα εκμαγεία της λύπης, μιας εσώτερης συντριβής.<br />
<br />
Καταθέτει εκμυστηρεύσεις στο χαρτί από διαδρομές σε μνήμες, σε εμπειρίες, σε σκέψεις. Ο λόγος της κυριαρχεί σε «όλα τα πεδία βολής», υποβάλλοντας μια παρουσία - απουσία, με γνώριμους πολυδιασπασμένους ίσκιους.<br />
<br />
Παραίτηση<br />
<br />
Ενεδύθην<br />
Την απόλυτη σιωπή, χρόνους ολάκερους.<br />
Κι όμως οι παλαιοί άνεμοι με συντρόφευαν<br />
Υπήρχαν πάντοτε δίπλα μου.<br />
Εκεί στα κράσπεδα της μνήμης<br />
<br />
Καθώς βάθαινε το πρόσωπο του καλοκαιριού<br />
Μέσα στη μυσταγωγία της νοσταλγίας<br />
Δεν με ξέχασαν.<br />
Χαμήλωσαν τα φτερά τους<br />
Και πριν την κατάδυση του ήλιου<br />
Με οδήγησαν στα υπερώα νέων αγώνων.<br />
Εδώ στις εωθινές νύχτες<br />
Όλοι αναζητούσαν τους μαχητές της πρώτης γραμμής<br />
Τους στηριζόμενους στο ιερό χρέος.<br />
Κοίταξα όλα τα πεδία βολής<br />
Μέχρι τους απέναντι ίσκιους<br />
Δεν υπήρχε τίποτα γνώριμο<br />
Σ’ αυτή την αστραπή της καρδιάς<br />
Προδοσία μόνο.<br />
Ήμουν ξένη ανάμεσα σε αγνώστους.<br />
<br />
Με την ανάσα της στήνει «τον καινούργιο ουρανό επί χάρτου/ επάνω στο τέλος». Εκεί που ακόμα αναζητά όρια, εξοστρακίζει την αποκλήρωση, μαθαίνοντας πάλι από την αρχή να χτίζει στίχους, «με χώμα και νερό».<br />
Είναι η δική της δέηση στην αδιαπέραστη και πυκνή ύλη του πηλού, που κατορθώνει - αφού πρώτα ψηθεί στη φωτιά - να μετατραπεί σε οικοδόμημα ποιητικής αθωότητας, στην εσχατιά της συναισθηματικής κατεδάφισης.<br />
<br />
Αποκλήρωση<br />
<br />
Μετά την κατεδάφιση<br />
Των μέσα μας κάστρων.<br />
Παρέμεινα εδώ στον κοινό μας φράχτη<br />
Έξω από τη νύχτα.<br />
Επί χάρτου έστησα τον καινούργιο ουρανό<br />
Τοποθετώντας ψηφίδες ως αστερισμούς<br />
Προσμένοντας τον ερχομό της άνοιξης…<br />
Πεσμένη<br />
Έμαθα να χτίζω για πρώτη φορά<br />
Με χώμα και νερό<br />
Επάνω στο τέλος.<br />
<br />
Τιθασεύει παρορμήσεις, αλαφροπατώντας στην ισορροπία της σιωπής. Με την αφή αφοπλίζει «τις διαστάσεις της θύμησης», διαμελίζοντας τη νοσταλγία.<br />
Εκτοπίζει τον πόνο, αναλώνοντας «όλο το θυμίαμα της πανσελήνου», για να βαθαίνουν οι όχθες της Αχερουσίας και να ξεδιψούν αθανασία τα μάτια της λύπης.<br />
<br />
<br />
Η δύναμη της σιωπής<br />
<br />
Σε κράτησα με τα χέρια της σιωπής<br />
Ως την γλυκιά ικεσία του ύπνου<br />
Αλαφροπατώντας<br />
Στα μαγικά σκοτάδια της θροΐζουσας νύχτας<br />
Αφοπλίζοντας τις διαστάσεις της θύμησης.<br />
Σήκωσα το φως του πρωινού<br />
Μ’ ένα ελαφρύ μειδίαμα<br />
Ανάμεσα στα χείλη<br />
Η εσώκλειστη ελπίδα των ίσκιων<br />
Απ’ τα βαθύσκιωτα πλατάνια των ματιών σου<br />
Ανάλωσε όλο το θυμίαμα<br />
Της χθεσινής πανσελήνου<br />
Κατεβάζοντας την αθανασία<br />
Ως τα μακρινά ποτάμια της Αχερουσίας<br />
Εκεί που ξεδιψούν<br />
Τα μάτια του πόνου.<br />
<br />
Μεταφυσικές διαστάσεις μυθοποιούνται στην ήδη μυθοποιημένη «πρώτη εσοχή της αμφισβήτησης». Πεπρωμένο που στέκει κρεμασμένο πάνω από τα κεφάλια πιστών και άπιστων.<br />
Κι όσο κι αν έχει απομακρυνθεί η ιστορία, η πραγματικότητα για εκείνους που ελπίζουν είναι προσιτή.<br />
Γιατί, εύκολα δεν ξεστρατίζει η πίστη από εκείνους που κατανυκτικά την υπηρετούν.<br />
Γιατί, πάντα μίτοι του παρελθόντος θα ξετυλίγονται στα ετοιμόρροπα έδρανα πραιτόρων, που διψούν για πτώματα στη συνέχεια της ιστορίας.<br />
<br />
Προσκυνητές στο πορτραίτο του Θεού γλιστρούν στην πρώτη σχισμή της πρώτης εσοχής ύμνων, που μαρτυρούν την παρουσία Του, στην αιώνια άφεση αμαρτιών.<br />
<br />
Πρώτη εσοχή Ι<br />
<br />
Η διέλευση της αλήθειας<br />
Στα μάτια της νύχτας<br />
Μυθοποίησε τις διαστάσεις της.<br />
Το πλήθος εκέκραξεν<br />
Άρον – Άρον σταύρωσον Αυτὀν…<br />
Κι όμως<br />
Το πρόσωπό του παρέμεινε νηφάλιο<br />
Καθώς εσύρετο<br />
Από τον Άννα - στον Καϊάφα!<br />
Εδώ<br />
Στην πρώτη εσοχή της αμφισβήτησης.<br />
Οι λεηλατηθείσες ψυχές<br />
Στάθηκαν απέναντι<br />
Στα ετοιμόρροπα έδρανα.<br />
Οι πραίτορες<br />
Έστησαν τις σιδερένιες πανοπλίες τους<br />
Τα εχέγγυα μάτια<br />
Ξέβρασαν πάλι τόσα πτώματα…<br />
<br />
Τελευταίο πέρασμα<br />
<br />
Η μέρα έσταζε την ιερή απουσία Σου<br />
Άνοιγε πηγάδια.<br />
Να ξεδιψάσουν τα νερά<br />
Ως τις ακτές της ελπίδας<br />
Εκεί<br />
Που δένουν οι πλόες των γυρισμών<br />
Απόμειναν άθικτες οι πετρόκτιστες γέφυρες<br />
Δαμάζοντας<br />
Το τελευταίο πέρασμα της νύχτας…<br />
<br />
Ψέμα ή Αλήθεια;<br />
Μια διαμάχη αιώνια στην επικράτεια της εικασίας.<br />
Τι θα κυριαρχήσει;<br />
<br />
Η Μαριάννα Βλάχου - Καραμβάλη κρατεί «ως διατηρητέο μνημείο», την προσωπική της αλήθεια, αναζητώντας την ουσία της. Ακτινοβολεί (η αλήθεια) λεκτικά  - πάντα ορθή κι αγέραστη - στη φλυαρία του ψεύδους. Προσεγγίζει την ενέργειά της, για να την υποτάξει και να υποταχθεί στις αλληγορικές μεταμορφώσεις της.<br />
Γιατί, πουθενά δεν μπορεί να κρυφτεί, ακόμα κι όταν επώδυνα κατοικεί στην ενδοχώρα του ποιητή. Η διαβρωτική της δράση εξουδετερώνει αναστολές, για να μπορεί να λάμπει το μεγαλείο της.<br />
<br />
Αλήθεια<br />
<br />
Παρέμεινε εκεί<br />
Ως διατηρητέο μνημείο.<br />
Εν μέσω διθυράμβων και υπογραφών.<br />
Τα επόμενα βήματά της<br />
Πάνω στον ξύλινο διάδρομο<br />
Θα κρατούσαν το τυπικό της ημέρας.<br />
Η κραυγή της<br />
Σκέπασε το ψέμα.<br />
Όμως καμιά αλήθεια<br />
Δεν μπορεί να κρυφτεί<br />
Πουθενά…<br />
<br />
Όταν βαραίνει το κενό της απουσίας, ο αιμόφυρτος χρόνος προσπαθεί να συμφιλιωθεί με την μοναξιά. Να κλείσει ρωγμές που άνοιξε η απελπισία, στους ενδάκρυους διαδρόμους του νου.<br />
Οι λέξεις δραπετεύουν με νυχτικά στο φως, «ζέοντες λίθοι» στην ατέλεια μιας ακόμα ακατανίκητης εκστρατείας, στην ανατριχίλα της νύχτας.<br />
<br />
Η ποιήτρια τολμά διασώσεις, καταρρίπτοντας αδιαπραγμάτευτες προσκλήσεις ως τα έγκατα της γης.<br />
Τι κι αν την παρασύρουν;<br />
Ακροβατεί - σχεδόν αιωρείται - στο αιχμηρό συρματόσχοινο, αλείφοντάς το με λάδι αγριελιάς, απαιτώντας στο σκοτάδι την ασυλία της αγρύπνιας.<br />
Πίσω από ανύπαρκτες πόρτες που κλείνουν σε έρημες σκήτες, χαλιναγωγείται η λύπη με το έμβλημα της ποιητικής στα χέρια που τολμούν να γράφουν.<br />
Είναι η εξαγνιστική - λυτρωτική πράξη των ποιητών, στις παραπλανητικές εκεχειρίες της απελπισίας.<br />
Οι όποιες εκκρεμότητες με την λύπη γεμίζουν γραμμές, στα τετράδια της αναγέννησης του λόγου.<br />
Γιατί, όπως λέει ο Νικηφόρος Βρεττάκος:<br />
«Το ελπίζει ο Θεός<br />
πως τουλάχιστο μες στους λυγμούς των ποιητών<br />
δεν θα πάψει να υπάρχει ποτές ο παράδεισος»<br />
<br />
Ρωγμές<br />
<p>Δημοσίευση στο stixoi.info: 02-10-2014</td><td valign=top></td></table><br />