Παγωμένες διαδρομές

Δημιουργός: pennastregata, Αγάπη Μουνδριανάκη.

Καλό μεσημέρι σε όλους...

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Στην παγωμένη σου αυλή το φως γλυστράει
πάνω στο χιόνι που δεν είναι πια λευκό,
είναι η φωνή σου ξεχασμένο φονικό
κι όλο λυγάει.

Την πόρτα ανοίγεις τυλιγμένη στο παλτό σου,
οι τρύπιες τσέπες δεν πληρώνουν δανεικά,
μόνο αναμνήσεις ξεφορτώνουν μυστικά
απ' το μυαλό σου.

Όμως, αλίμονο, δεν φεύγει αυτό το βάρος
που σού χει κλέψει το χαμόγελο από χρόνια,
όσο την μνήμη κι αν αδειάσεις είναι εκεί
ο ίδιος πόνος... κι ούτε ψίχουλο από θάρρος.

Κοιτάς τριγύρω σου στο δρόμο για τα τρένα,
παίρνεις ανάσα όταν φτάνεις στον σταθμό,
έχεις ανάγκη τον στριγγό τους βρυχηθμό
μα όχι εμένα...

Εμένα, το άδολο παιδί που είχες υπάρξει,
που ξεφορτώνεσαι πριν πας για τη δουλειά
και, πριν ντυθείς την κυνική σου ανεμελιά,
έχει χαράξει.

Κι όλο θυμώνεις που δεν φεύγει αυτό το βάρος
που σού χει κλέψει το χαμόγελο από χρόνια,
όσο την μνήμη κι αν αδειάσεις είναι εκεί
ο ίδιος πόνος... κι ούτε ψίχουλο από θάρρος.

Δημοσίευση στο stixoi.info: 06-10-2014