Η συμφωνία της μοναξιάς και του έρωτα Δημιουργός: ΑΝΤΗΣ Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info βάζω το δάχτυλό μου στη σιωπή
φόβος και συνήθεια δεν ξεχωρίζω
έτσι λέω και σιωπώ τυχαία ανοχή
όσα έμειναν στη μέση τα σκορπίζω
τραχιά κι απελπισμένα μπρός στα μάτια μου
όλα τα βλέπω και τ'ακούω και θέλω να τα νιώσω
μετέωρα κρατάω ακόμα τα κομμάτια μου
μέσα μου και γύρω μου γυρεύω να τα ενώσω
δως μου τ'ωραίο σώμα σου την όμορφη σου νιότη
σε μιάν ένωση θεέ μου ως το τέλος να στεριώσω
δώς μου και την αχώ του γέλιου σου την πρώτη
να ξεχωρίσω τη φωνή στο πρόσωπό σου να τελειώσω
στέκομαι στο κιγκλίδωμα κι έχω παράξενο το ύφος
μιά θάλασσα μικρή κι ασάλευτη σα να κοιτάζω
αυτός είμαι ορθός στο βάθος και στο ύψος
κι όλο έναν έρωτα αόρατο ακόμα ετοιμάζω
ο ίδιος εγώ πως υπάρχω πρέπει να πιστέψω
ακέριος μες στο άδειο του διαλεγμένου μου καημού
να δώ κι απ'την αντίθετη μεριά τη σημασία του να μαζέψω
τα γκρεμισμένα σκηνικά του πρώτου μου εαυτού
ζητάω να πιαστώ απο κάποιο τάχα σανίδι
δύσκολο σαν βουλίαζω ν'αγναντέψω και το φώς σου
μες στην οργή των στοιχειωμένων ένα βαρίδι
λες με βυθίζει κι ας είναι παντού ο ουρανός σου
καινούργιο καταφύγιο η θελημένη ερημιά μου
παλεύω και ματώνω μερόνυχτα με τον δικό μου λύκο
κι όσοι είπαν πως μ'αγάπησαν δεν γνώρισαν τη μοναξιά μου
μήτε με θυμήθηκαν μήτε καν ένιωσαν πως λείπω
συνεχίζω την πορεία μου με καθάριο προορισμό
σαν ν'άνοιξε μια θύρα απο καιρό κλεισμένη
ένα γνέψιμο προσμένω κάτι ελάχιστο να δώ
δυό μάτια και δυό χείλη και μιά ματιά σου γαντζωμένη
κι ας μοίαζει αφηρημένη μες στο φώς και θαμπωμένη
μα όλα θέλει να τα βλέπει κι όλα να τα δώσει
γιατί η φροντίδα,η ανάγκη,η τρέλλλα να μένει μισοτελειωμένη
φορώντας το υπέροχο κορμί της γυρεύει να τ'αποτελειώσει
να μείνω,να μείνω λοιπόν θαρρώ εδώ
πότε με τον ήρεμο πυρετό της καταιγίδας σου
πότε σε μιά καινούργια αγαπημένη κιβωτό
όπου σύναξες όλο τον πανικό της πλημμυρίδας σου
άλλοτε πάλι θα στέκομαι στον εξώστη να σε περιμένω
ν'αράξεις εδώ κατευθείαν σε μένα για μένα
α ναί είναι όμορφο ένα τέτοιο πεπρωμένο
νάσαι η φλόγα που φωτίζει τα σκοτεινιασμένα
έλα μην αργοπορείς πιο αθώα κι αθόρυβη τώρα
έλα ατελείωτη κι αμέτρητη μες στο άδειο μου κενό
σ'αυτό το αδιάχωρητο έχεις θέση τούτη την ώρα
που με τόση τρυφερότητα ερωτευμένος σε καρτερώ
Δημοσίευση στο stixoi.info: 08-10-2014 |